ΑΝΤΙ ΕΥΧΩΝ

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ (ΘΡΑΣΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ !)

Οι εκπρόσωποί μας στην Βουλή, τήρησαν ενός λεπτού σιγή στην μνήμη του 15χρονου Αλέξανδρου.
Δεν λέω, θα μπορούσαν και να μην το είχαν κάνει.
Αναρωτιέμαι όμως, ήταν μόνο μία οφειλόμενη συμβολική πράξη, ή ήταν και μία προσπάθεια των περισσότερων από αυτούς να μας πείσουν ότι, τάχα μου, ο φόνος του παιδιού ήταν μία «τυχαία» μεμονωμένη περίπτωση ;

Εμείς όμως, που δεν είμαστε καθόλου λίγοι, «δεν μασήσαμε» !

Πρώτον διότι ο μπάτσος που δολοφόνησε το παιδί, έπρεπε το λιγότερο, να είχε ζητήσει συγγνώμη (αλλά προς τούτο απαιτείται μέγα όσχεο, το οποίο προφανώς δεν διαθέτει).
Όχι διότι κάτι τέτοιο θα απάλυνε τον πόνο των τραγικών γονιών, αλλά διότι, πώς να το κάνουμε, έπρεπε.
Πολύ περισσότερο εφ’ όσον ισχυρίζεται ότι το βλήμα εξοστρακίσθηκε…
Δεύτερον, αντ’ αυτού, δασκαλεμένος από τον στυγνό συνήγορό του, προσπάθησε να λερώσει την μνήμη του νεκρού, αναφερόμενος στην τάχα μου «αποκλίνουσα συμπεριφορά» του παιδιού !
Τρίτον, διότι, μετά τον φόνο, οι συνάδελφοί του, οπλισμένοι σαν αστακοί, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, είχαν βάλει στην μέση ένα κοριτσόπουλο και, αμετανόητοι, το γρονθοκοπούσαν, κλωτσώντας το από πίσω, (Ω, της ανδρείας !).
Τέταρτον, διότι, πάντα μετά τον φόνο, οι άλλοι συνάδελφοί του, επίσης μπροστά στα μάτια μας, επίσης αμετανόητοι, συνέχισαν να πυροβολούν στον αέρα, τάχα μου προς εκφοβισμό των τρομοκρατών (πολλούς βολεύουν τελικά αυτοί οι τρομοκράτες...) !

Πολλές οι συμπτώσεις, για να δεχθούμε την στάχτη που προσπαθούν να μας ρίξουν στα μάτια...

Οι αστυνομικοί, στην μία περίπτωση, σκοτώνουν αθώους από υπερβάλλοντα ζήλο (;), ή, καλύτερα, διεπόμενοι από μία, παλαιόθεν, και ουχί τυχαίως, εγκατεστημένη, νοσηρή νοοτροπία (αλληλοστήριξη Εξουσίας – Αστυνομίας), και στην άλλη, αδρανούν, κρυμμένοι πίσω από την γελοία δικαιολογία «να μην προκαλέσουμε...».
Πού ήταν, να προστατεύσουν τους πολίτες, τις επιχειρήσεις, και τις περιουσίες τους από τις καταστροφές ;
Την απάντηση γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση, και όχι μόνο...
Άλλωστε, πως θα κινηθεί η αγορά των τζαμάδων και των λοιπών μαστόρων, γιορτιάρες μέρες ;

Προσπάθησαν επίσης, υποκριτικά, να μας πείσουν ότι και οι ταραχές ήσαν μεμονωμένες ενέργειες «γνωστών αγνώστων», «κουκουλοφόρων», «αντιεξουσιαστών», και λοιπών ομάδων, βαφτίστε τις όπως αρέσει, ή όπως βολεύει, στον καθένα.

Ούτε κι εδώ «μασήσαμε» !

Εμείς είδαμε με τα μάτια μας να φουντώνει και να εξελίσσεται μπροστά μας μία κοινωνική εξέγερση , ουδεμία σχέση έχουσα με μεμονωμένα περιστατικά, την οποία τελικά φαίνεται ότι ο τόπος είχε ανάγκη όχι μόνο γιά εκτόνωση της συσσωρευμένης έντασης , αλλά και σαν το ορμητήριο για την επιθυμητή, και μη εισέτι επιτελεσθείσα, κάθαρση.

Δυστυχώς η βία, στην προκειμένη περίπτωση ήταν αναπόφευκτη, σαν απάντηση στην βία της εξουσίας εκφρασμένης από την πίεση που ασκήθηκε στις μάζες τόσο δια της ανυπαρξίας όσο και δια της φαυλότητας του, (λεγόμενου), κράτους.
Άλλος ένας βασικός καταλύτης που προκάλεσε τις εκδηλώσεις βίας, και που δεν μπορεί να μην ληφθεί υπ’ όψη, είναι το θολό μέλλον που περιμένει τους νέους μας, το οποίο, ταυτισμένο με την αβεβαιότητα, τους στερεί κάθε ελπίδα και τους προκαλεί ασφυκτική αγωνία.
Τα παιδιά, ορθώς λένε: «...κακά και αφιλόξενα σχολεία, κακοί καθηγητές, άχρηστες γνώσεις, κοντόφθαλμο “παπαγαλικό” σύστημα εκπαίδευσης, παραπαιδεία, κ.λπ.» .
Για να εισαχθούν στο Πανεπιστήμιο, και αποφοιτώντας, να τους περιμένει η «επιβράβευση», ποιάς επαγγελματικής αποκατάστασης, σε μία κοινωνία όπου επιβιώνει και επικρατεί, όχι ο ικανός κι ο άξιος, αλλά ο αεριτζής κι ο κομπιναδόρος ;

Βέβαια, η βία, αφ’ εαυτής, είναι καταδικαστέα, ως πρωτόγονη, μη πολιτισμένη αντίδραση και τα μελανά σημεία όσων προσφεύγουν σ’ αυτήν με στείρο τρόπο, μόνο για εκτόνωση, και όχι σαν αποτέλεσμα μιάς βαθύτερης, συνειδητοποιημένης διεργασίας, δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ασήμαντα.
Η άσκηση βίας σαν θεραπευτικό μέσο ενάντια στην κρατική βία, ενέχει, όπως ακόμη και τα καλύτερα φάρμακα, παρά την άριστη χρήση τους, τον θεωρητικό κίνδυνο εμφάνισης παρενεργειών, και να που μία τέτοια μελανή παρενέργεια, «λέρωσε» την εξέγερση :
Η πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Κανείς δεν γνωρίζει ποιοί ακριβώς διέπραξαν το έγκλημα, (ή μήπως γνωρίζουμε ;), αλλά το βέβαιον είναι ότι όλοι μας, και πιό πολύ απ’ όλους, και εξ ορισμού, οι φοιτητές, έπρεπε να την είχαμε περιφρουρήσει.
Οφείλουμε να θρηνήσουμε την, χωρίς αντίκρισμα, απώλειά της, σχεδόν όσο θρηνήσαμε τις, κατά καιρούς, απώλειες όλων των συνανθρώπων μας, συμπεριλαμβανόμενου του Αλέξανδρου, οι θυσία των οποίων, θέλω να πιστεύω ότι, τουλάχιστον, «έπιασε τόπο»...
Η δεύτερη μελανή παρενέργεια ήταν το ξέσπασμα της βίας πάνω στις περιουσίες και στις επιχειρήσεις που αφ’ ενός θρέφουν έναν σωρό εργαζόμενους, μεροκαματιάρηδες και αφ’ ετέρου θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκουν σε δικούς μας ανθρώπους.
Όταν ξέρεις ποιός είναι ο εχθρός, τον αναγνωρίζεις και τον αντιμετωπίζεις με ό,τι μέσο διαθέτεις. Ούτε πολεμάς τους συμπολεμιστές σου, αποδυναμώνοντάς τους, ούτε ξεσκίζεις τις σάρκες σου...

Κάποιοι μπέρδεψαν τα στρατόπεδα, ή μήπως τα στρατόπεδα συμφέρει σε κάποιους, (καθόλου άγνωστους), να είναι μπερδεμένα ;
Οι κουκούλες δεν κρύβουν μία ομοιογενή ομάδα.
Οι κουκούλες μπορούν να κρύψουν τους πάντες.
Ακόμη και τους προβοκάτορες, (κυρίως αυτούς !), που γλεντάνε και χαίρονται, ( οι μόνοι), μέσα στην αναμπουμπούλα, υποδαυλίζοντάς την, προς όφελος των ολίγων που, μ’ αυτόν τον τρόπο, στρογγυλοκάθονται όλο και πιό βαθιά στις πολυθρόνες της εξουσίας, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι τους έχουμε ανάγκη για να αποκαταστήσουν, τάχα μου, την τάξη.
Ο τρομερός Λαζόπουλος, δυό εικόνες έδειξε με τους λοστούς και τα μπουφάν, και δυό κουβέντες είπε, αρκετές για να ξεμπροστίσει τους κουκουλοφόρους και τους μπάτσους που «συμπεθέριαζαν» ανεπαίσχυντα και απροκάλυπτα, ενώπιον της εμβρόντητης Κοινωνίας.
Και οπωσδήποτε, το να κρύβεσαι πίσω από μία κουκούλα, αφ’ ενός δεν συνιστά πράξη ανδρείας και, αφ’ ετέρου, ακόμη και αν οι προθέσεις σου είναι οι αγνότερες, η κουκούλα σού τις λερώνει.
Και να μην ξεχνάμε επίσης ότι η χρήση της κουκούλας συνιστά, δια της ανωνυμίας που σου παρέχει, ως επίπλαστο πλεονέκτημα, αναμφισβήτητα, μίαν ανισότητα.
Αυτά βέβαια ισχύουν, όχι στις παρακμιακές κοινωνίες σαν την δική μας όπου η ανισότητα καλλιεργείται ενσυνείδητα σε όλες της εκφάνσεις της ζωής μας...

Φαίνεται, τελικά, πως οι μόνοι που έκαναν καλά την δουλειά τους ήταν οι αναξιοπαθούντες, γηγενείς και μετανάστες, πολίτες του τόπου, ( ευπαθείς κοινωνικές ομάδες τους αποκαλούν), που επιδόθηκαν σε λεηλασίες, γιά να ξεγελάσουν, δυστυχώς πολύ προσωρινά, την ανέχειά τους και την πείνα τους.
Μην μου πείτε ότι μας σοκάρισε το πλιάτσικο των κακομοίρηδων αυτών Αθλίων !
Εδώ, οι άλλοι, τόσον οι εναλλασσόμενοι στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια, όσο και οι υπόλοιποι, που ξεροσταλιάζουν στην σκιά τους, περιμένοντας πότε θα έρθει η σειρά τους στο φαγοπότι, επιδίδονταν σε λεηλασίες ολκής, δήλες και άδηλες, καθ’ όλη την διάρκεια της πρόσφατης Ιστορίας του Τόπου, και «δεν έτρεχε τίποτε», μέχρι που φτάσαμε στον, φλεγόμενο, πάτο !

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που δεν είμαστε, επαναλαμβάνω, καθόλου λίγοι, όντας συνένοχοι στην παρακμή, λόγω της ανοχής μας, και συμμέτοχοι στην πολύμορφη και πολύπλευρη κρίση, παρακολουθήσαμε τα γεγονότα μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεών μας, μέχρις ότου, τα υπό παρακολούθηση γεγονότα, με κύριους πρωταγωνιστές τα παιδιά μας, (το μόνο αισιόδοξο σημείο όλης αυτής της ιστορίας), μάς αιφνιδίασαν, αφυπνίζοντάς μας και δείχνοντάς μας, με την θαρραλέα αντίδρασή τους, τον δρόμο προς την διέξοδο από τα αδιέξοδα στα οποία αφήσαμε, με την παθητική μας στάση, τους κυβερνώντες και τους δήθεν αντιπολιτευόμενους, να μας παρασύρουν και εγκλωβίσουν...

Ο κόμπος πάντως έφτασε στο χτένι :

Οι κυβερνητικοί πρέπει να σταματήσουν τις απόπειρες «αγοράς χρόνου», και να παραιτηθούν εν σώματι (προς τούτο, επίσης απαιτείται μέγα όσχεο, τόσο, όσο να χωράει ανάλογου μεγέθους γεννητικούς αδένες, τους οποίους, ως γνωστόν, ουδείς εξ αυτών διαθέτει).
Έπρεπε άλλωστε να το είχαν κάνει από την πρώτη στιγμή, χωρίς να περιμένουν πρώτα να καεί το σύμπαν.
Ούτως ή άλλως απόντες ήσαν, απασχολημένοι με τις κομπίνες και την μάσα...

Οι της μείζονος μειοψηφίας να παρατήσουν τις θεατρικές, λαϊκίστικες, ενέργειες του τύπου «ανάβουμε κεράκια στις γειτονιές», και να πάψουν να προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις δικές τους τις ρεμούλες, (άλλωστε, όσο διερευνώνται τα σκάνδαλα της γαλάζιας δεξιάς, τόσο μπερδεύονται οι ρίζες τους με τους πράσινους, κατ’ όνομα σοσιαλιστές! ), ενώ οι της ελάσσονος μειοψηφίας, να σταματήσουν τις ανόητες κοκορομαχίες, και να ανασκουμπωθούν μαζί με τους υπόλοιπους, μπας και μπορέσουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

Όλοι τους δε, να πάψουν επιτέλους να σπεκουλάρουν πάνω στον θάνατο του αδικοχαμένου Αλέξανδρου...

Μετά απ’ όλα αυτά, πώς να ευχηθώ «Ευτυχισμένο το Νέο Έτος» ;


Γιάννης Στουραΐτης, Ρόδος, Δεκέμβριος 2008.

ΕΥΘΕΑ, ΚΑΙΡΙΑ, ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Η παρακάτω ανοικτή επιστολή δημοσιεύθηκε στον Τοπικό Τύπο της Ρόδου.
Δεν έτυχε ούτε μίας, έστω και προσχηματικής, απαντήσεως !!

ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΗΣ (;) ΑΠΟΡΙΑ ΙΑΤΡΟΥ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλει 48ωρη εβδομαδιαία απασχόληση, για προστασία των ασθενών από κουρασμένους, και άρα επιρρεπείς σε λάθη, γιατρούς.
Αυτό κατοχυρώθηκε με Νόμο του Ελληνικού Κράτους.
Έτσι, οι εφημερίες που μπορούμε να κάνουμε, σύμφωνα με τον νόμο, μειώνονται δραματικά. Αυτό συνεπάγεται, πρώτον, δραματική μείωση των αποδοχών μας, και δεύτερον, ότι λόγω υποστελέχωσης, τα Τμήματα μένουν ακάλυπτα για αρκετές μέρες τον μήνα !!
Η λύση να στελεχωθούν τα Τμήματα, μοιάζει να είναι οικονομικά ανέφικτη για το Κράτος (το μικρό Γαστρεντερολογικό Τμήμα μας, στελεχωμένο, από γεννησιμιού του, με μόνον δύο γιατρούς, θα χρειασθεί τουλάχιστον άλλους έξι, για να καλυφθούν οι εφημερίες ! Πολλαπλασιάστε το επί όλες τις κλινικές του νοσοκομείου, επί όλα τα νοσοκομεία της χώρας, για να καταλάβετε την έκταση του οικονομικού μεγέθους).
Βέβαια, εάν οι πολιτικοί άνδρες της χώρας διαχειριζόντουσαν το δημόσιο χρήμα συνετά και χρηστά, δεν θα υφίστατο οικονομικό ζήτημα, και αυτό, για να μην ξεχνιόμαστε, δεν είναι καθόλου «αλλουνού παπά ευαγγέλιο»…
Μέχρι τώρα, που λέτε, η κυβέρνηση, με δεδομένη την υποχρέωσή της να εφαρμόσει την Ευρωπαϊκή Οδηγία περί της 48ώρης εβδομαδιαίας απασχόλησης των γιατρών, αντί των απαιτουμένων ενεργειών, ανέβαλε, με διάφορα τεχνάσματα, την ουσιαστική αντιμετώπιση της κατάστασης που ήταν προ πολλού βέβαιο ότι θα προκύψει, και που τελικά, ω του θαύματος, προέκυψε !
Τώρα όμως, η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου, τελεσίδικα απεφάνθη ότι τα κόλπα αυτά είναι παράνομα, και άρα, αν εμείς εφημερεύσουμε ξεπερνώντας τον ουδό των 48 ωρών την εβδομάδα, είμαστε παράνομοι !
Οι εφευρετικότατοι, και με ταχύτατα αντανακλαστικά, διεκπεραιωτές των κρίσεων, προσέφυγαν σε έναν άλλον εκτρωματικό χειρισμό (βλέπε μανούβρα), πληροφορώντας μας ότι όποιος από εμάς θέλει να εφημερεύσει παραπάνω, καταστρατηγώντας τον Νόμο, μπορεί να το κάνει υποβάλλοντας μίαν υπεύθυνη δήλωση με την οποία παίρνει όλη την ευθύνη πάνω του (δηλαδή αν συμβεί κάτι, δεν μπορεί να επικαλεσθεί ότι τον ανάγκασαν να εφημερεύσει παραπάνω και ότι ήταν κουρασμένος, γι αυτό έκανε λάθος κ.λ.π., κ.λ.π.), και αυτό, χωρίς την εγγύηση ότι θα πληρωθεί γιά τις εφημερίες που θα εκτελέσει, δεδομένου ότι το κονδύλιο που ενέκρινε η Κυβέρνηση, στην αρχή του χρόνου, για την κάλυψη των εφημεριών, δεν επαρκεί, για όλους τους μήνες του τρέχοντος έτους, καθεστώς καθόλου νέο για το, χρονίως δοκιμαζόμενο, Νοσοκομείο μας και για τις πολύπαθες καμπούρες μας…
Το γλέντι όμως αρχίζει τώρα :
Εμείς καταθέσαμε Πρόγραμμα Εφημεριών σύμφωνο με τον νόμο, μη υπερβαίνοντας το 48ωρο, με συνέπεια το Τμήμα να μένει ακάλυπτο κατά τα 2/3 του μήνα !
Ο Διοικητής του Νοσοκομείου δεν μπορεί να εγκρίνει το εν λόγω πρόγραμμα, διότι, αν αφήσει το Τμήμα ακάλυπτο έστω και μία μέρα, θα μηνυθεί αυτεπαγγέλτως γιά αμέλεια !
Άρα ο διοικητής υποχρεούται να μας βάλει να εφημερεύσουμε πάνω από το 48ωρο, δηλαδή, να παρανομήσουμε !
Αν εμείς υπακούσουμε, εκόντες άκοντες, στην εντολή του διοικητή, δικαιούμασθε να τον μηνύσουμε διότι μας αναγκάζει να παρανομήσουμε !
Αν δεν συμμορφωθούμε, θα μας μηνύσει ο κ. εισαγγελέας διότι αφήσαμε το Τμήμα ακάλυπτο, μη πειθαρχώντας στον διοικητή !

Επειδή διακατέχομαι από βαθιά πίστη και σεβασμό προς τους Θεσμούς, ασφυκτιώ, όντας παγιδευμένος σε όλο αυτό το (μη) σύστημα που αντιβαίνει όλες μου τις Αρχές :

- Σεβασμός στο δικαίωμα των ασθενών μας να νοσηλεύονται ασφαλώς και αξιοπρεπώς,
- Σεβασμός στο δικαίωμα των γιατρών να δουλεύουμε υπό αξιοπρεπείς συνθήκες, και να αμοιβόμασθε με αξιοπρεπείς μισθούς,
- Απαίτηση των γιατρών να ενθαρρυνόμασθε επιβραβευόμενοι, όταν το αξίζουμε,
- Απαίτηση για εκπλήρωση της αξιωματικής υποχρέωσης των εκπροσώπων των Θεσμών να μας επαναφέρουν στην τάξη όταν παρεκτρεπόμαστε,
- Απαίτηση για εκπλήρωση της αξιωματικής υποχρέωσης της Πολιτείας να παρέχει σε όλους, όλα τα παραπάνω θεμελιώδη…

Έχω, εύλογα λοιπόν, την εξής, ίσως και παιδαριώδη, απορία :
Ο κ. εισαγγελεύς, ορθώς, εφαρμόζει τον Νόμο, και προτίθεται να μοιράσει απλόχερα μηνύσεις προς πάσα κατεύθυνση, αφήνοντας όμως, παράλληλα, στο απυρόβλητο τον, αρμοδιότερο όλων, Υπουργό Υγείας, ο οποίος με την όλη, μέχρι τούδε, στάση του, μην εφαρμόζοντας την Ευρωπαϊκή Οδηγία, έχει επιτρέψει να υφίσταται αυτό το επικίνδυνο μπάχαλο από το οποίο κινδυνεύουμε εν δυνάμει, όχι μόνον οι ασθενείς, αλλά και οι γιατροί.
Εγώ, ως δυνητικώς διωκόμενος, (μόνο και μόνο επειδή είμαι γιατρός σε αυτό το παράλογα στημένο Μη Σύστημα Υγείας), ερωτώ ευθέως, και με όλον τον απαιτούμενο σεβασμό, προς κάθε κατεύθυνση :
Γιατί ο κ. εισαγγελεύς δεν μηνύει αυτεπάγγελτα τον κ. Υπουργό ;
Έχει κανείς κάποιαν ικανοποιητική απάντηση ;

Γιάννης Στουραΐτης, διευθυντής Γαστρεντερολογικού Τμήματος Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου

Η Δημοκρατική της Ρόδου, αρ. φύλλου 7890, σελ. 13, 09-10-2008.
Πρόοδος, αρ. φύλλου 17.943, σελ. 4, 09-10-2008.

Η ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ (μου)

ΕΝΑ :
Το απογαλακτισμένο ...ξενιτεμένο μου



Αφιέρωση τιμή μας και καμάρι μας :

thanks to my parents
who provided me
with the roots and the wings
to explore my potential

Christina Stiliani Stouraitis
December, 2007


ΔΥΟ :
Λίγα λόγια.
Αυτός, στα 17 του, μιλάει με την κιθάρα του,
και διαθέτει, ομολογώ, αρκετήν ευφράδεια...


Προτιμώ να κάνω δώρα στους άλλους,
παρά να μου κάνουν οι άλλοι δώρα,
γιατί μου αρέσει να τους δίνω χαρά !!

Κωνσταντίνος Σταύρος Στουραΐτης
Δεκέμβριος 2001, (σε ηλικία 10 ετών)


ΤΡΙΑ :
Και η δεκάχρονη δεινή κολυμβήτρια (το...αμφίβιό μας)



Διαρκούντων των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου :

Με ενδιαφέρει να εκπροσωπήσω την Ελλάδα
χωρίς να ντοπαριστώ,
κι ας έρθω και τελευταία !!

Αθανασία Ελένη Στουραΐτη
Αύγουστος 2008

ΤΟ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΧΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΛΗΑΣ ΠΟΛΗΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

Ένας καρδιακός φίλος, μού προώθησε ένα blog, ( http://oldtownofrhodes.blogspot.com ) που με στενοχώρεσε πολύ.
Αφορά στην, πάλαι ποτέ γραφική, Παληά Πόλη της Ρόδου και στα σημερινά προβλήματά της.
Τα σημερινά είπα ;
Σκάλισα τα γραπτά μου και βρήκα μιάν επιστολή διαμαρτυρίας - απελπισίας που είχα στείλει στον τοπικό τύπο τον Σεπτέμβριο του 2006, προεκλογικά στις δημοτικές εκλογές και αποκαρδιώθηκα συνειδητοποιώντας ότι η πόλη, αναστέναζε και τότε, μαστιζόμενη από τα ίδια και απαράλλακτα προβλήματα !
Και τά 'βαλα και με τον εαυτό μου ως , λόγω ανοχής, συνυπεύθυνο αυτής της χρονιότητας.
Ανάσανα όμως λίγο, βλέποντας ότι δεν είμαι και τόσο μόνος !
Παραθέτω την, δυστυχώς ακόμη επίκαιρη, επιστολή εκείνου του Σεπτέμβρη (!) σπάζοντας την γκρινιάρικη μονοτονία της με κάποιες, όχι σπουδαίες, φωτογραφίες, οι οποίες όμως προσπαθούν να "παραπλανήσουν" τον αναγνώστη, μπάς και νοσταλγήσει την, κατ' αντίθεση με το κείμενο, ωραιοποιημένη εικόνα της Παλαιάς Πόλης που εμφανίζουν, και μπάς και παρασύρουμε κάνα-δυό ακόμη σε μία συλλογικότερη ευαισθητοποίηση, μήπως και καταφέρουμε τίποτε...
Λες ;


ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΝΟΜΑΡΧΕΣ, ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ, ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ


Για μας που ζούμε και εργαζόμαστε στην Παληά Πόλη,

Βία είναι, όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου, να βλέπεις την ασχήμια, και μάλιστα σ’ έναν, το πάλαι ποτέ, πανέμορφο τόπο. Πρόκειται για μία ασχήμια που απορρέει από όλες τις αυθαιρεσίες των βιαστών αυτής της πόλης, αλλά και, κυρίως, από την ανοχή των Θεσμικών Φορέων που υποτίθεται ότι είναι ταγμένοι να την προστατεύουν.


Βία είναι, να μπαίνεις κανονικά από την «Κόκκινη Πόρτα» για να πας στο σπίτι σου ή στην δουλειά σου, και να συναντιέσαι με ολόκληρο στόλο αυτοκινήτων και μηχανών που βγαίνουν παράνομα, αντίθετα στο νομίμως εισερχόμενο ρεύμα.
Και όχι μόνο : Πολλοί από αυτούς, τρέχουν σαν τρελοί, και εξ ίσου πολλοί, έχουν και τα παιδιά τους όρθια μπροστά στο μηχανάκι, χωρίς κράνος.
Επίσης εξ ίσου πολλοί απ’ αυτούς, σε βρίζουν κι από πάνω, εσένα, που μπαίνεις κανονικά !
Κι όλα αυτά συμβαίνουν ενώπιον των «φυλάκων», (σε εισαγωγικά, διότι μόνον φύλακες δεν είναι), οι οποίοι, συν τοις άλλοις, όντας ευγενέστατοι πτυχιούχοι προσληφθέντες μέσω Α.Σ.Ε.Π., δεν προστατεύουν την πόλη ούτε από τους τραμπούκους, που επαναστατικώ δικαίω, μπαίνουν στην Παληά Πόλη από όλες τις εισόδους της, χωρίς να έχουν το ειδικό σήμα του μονίμου κατοίκου.
Γιατί δεν δοκιμάζει μία μέρα η Τροχαία, (όχι η Δημοτική Αστυνομία), να στηθεί κανένα δίωρο στην «Κόκκινη Πόρτα»; Είμαστε βέβαιοι ότι θα κόψει τόσες κλήσεις, όσες αντιστοιχούν στον ετήσιο μισθό τουλάχιστον δύο υπαλλήλων της ! (Λέμε τώρα, βρε παιδί μου). Πάντως δεν έχει τίποτε να χάσει !!



Βία είναι, να περπατάς με τα παιδάκια σου στην γειτονιά σου, είτε για βόλτα, είτε για να πας σπίτι σου, και να εμφανίζονται μηχανάκια που τρέχουν δαιμονισμένα και ανεξέλεγκτα, πού ; Στα στενάκια της Παληάς Πόλης !
Τις προάλλες, ένας τέτοιος «καβαλάρης» κόντεψε να σκοτώσει μπροστά στα μάτια μας, ένα κοριτσάκι γύρω στα 5, που μόλις πρόλαβε να κρυφτεί πίσω από τους έντρομους τουρίστες γονείς του !
Άντε να ξανάρθουν αυτοί οι άνθρωποι για βόλτα στην Παληά Πόλη…


Βία είναι, να περνούν μέσα από τα, κατά τα άλλα γραφικά σοκάκια, τα μηχανάκια χωρίς εξατμίσεις, όλες τις ώρες του 24ώρου, από περιοχές «αμιγούς κατοικίας» χωρίς να σέβονται το δικαίωμά μας στην ηρεμία και την ξεκούραση.

Βία είναι, πάνω από τις μισές φορές, να μην βρίσκεις ελεύθερες τις θέσεις στάθμευσης που προορίζονται για Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες, (Α.Μ.Ε.Α.), διότι τις έχουν καταλάβει ασυνείδητοι «οδηγοί» χωρίς να έχουν το ειδικό σήμα.


Βία είναι, να βρίσκεις το σταθμευμένο αυτοκίνητό σου καλυμμένο με ιχθυάλευρο (έχει γίνει και αυτό!), διότι κάποιοι κρίνουν ότι η Παληά Πόλη τους ανήκει (;) και ενοχλούμενοι από τους «ξένους», τούς τιμωρούν κατ΄αυτόν τον τρόπο, ή προσπαθούν να τους διώξουν !

Βία είναι, να βρίσκεις το σταθμευμένο σου αυτοκίνητο πηγμένο στον εμετό.
Δεν έχει σημασία ποιος τον έκανε, διότι είτε κάτοικος της Παληάς Πόλης είναι, είτε τουρίστας, η πράξη του δείχνει το επίπεδό του, και το επίπεδό του δεν είναι άσχετο ούτε με εμάς, ούτε και με τον τύπο του τουρίστα που έλκει πλέον ο τόπος με την εφαρμοζόμενη «πολιτική τουριστικής ανάπτυξης».



Βία είναι, να ξεφυτρώνουν όλο και περισσότερα «αρχιτεκτονικά» εκτρώματα στο όνομα της «ανάπτυξης», της «προόδου», της «ευημερίας», της «εξέλιξης», όπως κάτι, τάχα μου, Roof Garden – καφετερίες, τρομάρα τους, ή τάχα μου παρεμβάσεις σε κοινόχρηστους χώρους, εκ του πονηρού, ή τάχα μου αναπαλαιώσεις της πλάκας, χωρίς άδειες ούτε από Αρχαιολογία, ούτε από Πολεοδομία, ούτε από Ε.Ο.Τ.
Ή μάλλον, με την Αρχαιολογία να έχει προβεί σε «σήματα διακοπής εργασιών», και πέραν τούτου, ουδέν έτερον, διότι, λέει, δεν είναι αρμόδια για άλλα πιο δύσκολα (!), με την Πολεοδομία να συντάσσει «πρωτόκολλα αυθαιρέτου», και πέραν τούτου, ουδέν έτερον, διότι, λέει, δεν διαθέτει συνεργεία δια την αποκατάστασιν των αυθαιρεσιών, που σημαίνει, «φίλε, το μόνο που σου μένει είναι η Αυτοδικία», και τέλος με τον Ε.Ο.Τ. να εθελοτυφλεί εμπρός στα εγκλήματα που τελούνται στο όνομα της «τουριστικής ανάπτυξης» !
Από την άλλη μεριά, μας κάνει τρομερή εντύπωση και είναι άξιον απορίας, πώς η Αρχαιολογία έχει βασανίσει επί τουλάχιστον μία δεκαετία μία αξιοπρεπέστατη νομοταγή συμπολίτισσά μας η οποία τόλμησε να ανοίξει ένα τόσο δα παραθυράκι, σε θέση όπου, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, προϋπήρχε παράθυρο, που σημαίνει ότι διώχθηκε λυσσαλέα χωρίς κανέναν λόγο, αφού η γυναίκα ήταν νομιμότατη !!



Βία είναι, να μην μπορείς να τραβήξεις ούτε μία φωτογραφία που να μην είναι μιασμένη με κάθε είδους και κάθε προέλευσης εμπορεύματα, με κακόγουστες πινακίδες, με ελεεινά φώτα «νέον», με καρα-κιτς τραπεζοκαθίσματα καφε-εστιατοριο-μπαρ, κι ό,τι άλλο βάλει ο νούς σου, που συνθέτουν την σε όλους μας γνωστή, τέλος πάντων, κατάντια της Παληάς Πόλης…



Βία είναι, να θες να πιείς ένα ποτό, κάποια λογική ώρα, και να μην βρίσκεις ούτε μία γωνίτσα της Παληάς Πόλης χωρίς τον γνωστό μουσικό αχταρμά, μπουζουκο-ντισκο-σκυλο-χιπ χοπ –τζαζο-λαϊκο-χάουζ, σ’ ένα πανδαιμόνιο ήχων με εκατοντάδες ντεσιμπέλ !

Βία είναι, τα ντεσιμπέλ να ταλαιπωρούν τ’ αυτιά και τα νεύρα των κατοίκων και των επισκεπτών της Παληάς Πόλης μέχρι τα ξημερώματα, χωρίς κανέναν έλεγχο, με τους μπαρμεν να παραμένουν προκλητικά και σκανδαλωδώς ατιμώρητοι. Εννοούμε με αληθινές ποινές που να «πονάνε», και όχι με μαϊμού-επιπληξούλες και προστιματάκια, «για τα μάτια»…



Βία είναι, να μην υπάρχει ούτε ένα αισθητήριό μας, που να μην ταλαιπωρείται βάναυσα από την υπάρχουσα κατάσταση στην Παληά Πόλη : Όραση, Ακοή, Γεύση, Όσφρηση, και Αφή (κυρίως αν σε έχει κτυπήσει μηχανάκι !)

Βία είναι, να θέλεις να φάς το χειμώνα κάτι αξιοπρεπές στην Παληά Πόλη, και να έχεις από μηδενικές, μέχρι ελάχιστες επιλογές, αν εξαιρέσει κανείς τους ολίγους, δακτυλοδεικτούμενους αξιοθαύμαστους επαγγελματίες που διατηρούν χρόνια τώρα την αξιοπιστία τους, πληρώνοντάς την πανάκριβα. Το γνωρίζουμε, παρακολουθώντας από κοντά, και συμμεριζόμενοι τις αγωνίες τους



Γιατί, παρακαλώ να ξαναέρθει ο τουρίστας στην Παληά Πόλη ;
Για να συνεχίσει να πλουτίζει τους επιτήδειους αεριτζήδες, αρπακολατζήδες, που βιάζοντας με κάθε δυνατό τρόπο τον τόπο, απλώς ξεζουμίζουν την πόλη επί ένα 5μηνο, άντε 6μηνο, εγκαταλείποντάς την μετά στην μοίρα της κατά την διάρκεια του χειμώνα ;
Κι όλα αυτά με την ανοχή, αλλά και, ξεκάθαρα πλέον, με τις ευλογίες των Τοπικών Αρχών ;
Τόσα πολλά είναι τα δισεκατομμύρια που καρπώνονται, με τις ισχύουσες πρακτικές, οι ένθεν και ένθεν εμπλεκόμενοι ;


Έχει μπεί ποτέ κανείς στον κόπο να ρωτήσει τους επισκέπτες της Παληάς Πόλης αν τους αρέσει αυτό το χάλι ;
Κατ’ αρχήν πρέπει να γνωρίζετε ότι έχουμε δύο αδρές κατηγορίες επισκεπτών στο νησί μας :
1ον, Οι φτηνιάρηδες που μαντρώνονται στα all inclusives, και που έρχονται για να μπεκροπίνουν μέχρι τα ξημερώματα, (παρένθεση : άρκεσαν δύο φόνοι, υπό την επίδραση αλκοόλης, για να «καεί» και το χαρτί των διακοπών «τύπου Φαληρακίου»), και
2ον, Οι λεγόμενοι «ψαγμένοι» ταξιδιώτες, που ψάχνουν τι ακριβώς ;
Μα, μία αληθινή Μεσαιωνική Πόλη, ήσυχη, χωρίς δαιμονισμένα μηχανάκια, χωρίς αλαλλάζοντες μεθυσμένους, χωρίς τους ελεεινούς κράχτες (μεγάλη ντροπή), με την ψαγμένη, την διακριτική της μουσικούλα, με τον περιποιημένο της ξενώνα, με το ποιοτικό της το εστιατόριο ή το σωστό μπιστρό της, με τα μνημεία της προστατευμένα και με την σωστή προβολή τους, που να σε παραπέμπουν στην πλούσια ιστορία της, και με ό,τι, τέλος πάντων, ψάχνουν όλοι οι, ανά τον πολιτισμένο κόσμο, ψαγμένοι ταξιδιώτες.

Αντ’ αυτού, εμείς οι ξύπνιοι, πώς την καταντήσαμε ;
Ένα απέραντο, βρώμικο, θορυβώδες, καθόλου, μα καθόλου γραφικό, ξενυχτάδικο …
Αυτό το μέλλον επιφυλάσσουμε στην Παληά Πόλη ;
Σας πληροφορούμε ότι, κανένας απολύτως ταξιδιώτης-επισκέπτης της Παληάς Πόλης δεν έρχεται για να πίνει μέχρι τα ξημερώματα.
Επίσης, κανένας οικογενειάρχης μόνιμος κάτοικος δεν την κατοικεί για να πίνει μέχρι τα ξημερώματα.
Η Παληά Πόλη διασχίζεται όλη την νύχτα από τα μηχανάκια των, μη κατοίκων, θαμώνων των μπαρ.

Αλήθεια, πόσο θράσος χρειάζεται εκ μέρους των Αρχών για να έχουν ζητήσει τον χαρακτηρισμό της σαν Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και την Προστασία της Unesco ;
Και αν δεχθούμε ότι κάποτε ίσχυαν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, τώρα, πώς στοιχειοθετείται αυτό το προνομιούχο δικαίωμα ;

Ας αφήσουμε όμως τους τουρίστες, οι οποίοι βέβαια, αργά ή γρήγορα θα σταματήσουν να έρχονται και να μας αφήνουν τα ωραία τους λεφτάκια, και ας επιστρέψουμε στα καθ’ ημάς :

Η καθημερινότητά μας βομβαρδίζεται ανελέητα από όλες τις παραπάνω εκδηλώσεις βίας, τόσον από όλους τους παραπάνω περιγραφέντες τραμπούκους-βιαστές, αλλά όσο και από την εγκληματική αδράνεια και ανοχή εκ μέρους των Τοπικών Αρχών, σε βαθμό που είναι αναπόφευκτο να φορτιζόμαστε με μία συσσωρευόμενη οργή, η οποία, πέρα από την φθορά που μας προκαλεί, μάς αποθαρρύνει να συνεχίσουμε να αποτελούμε ένα κομμάτι αυτής της Πόλης που αγαπήσαμε, φεύ, μόνον στα όνειρά μας…

Η ζωή μας, αξιότιμοι κύριοι υποψήφιοι, μπορεί να ορίζεται από τις λεγόμενες «μεγάλες αποφάσεις», που συχνά λαμβάνονται στιγμιαία, όμως, συντίθεται, απαρτίζεται, και συντηρείται, από τις μικρολεπτομέρειες της καθημερινότητας, γι’ αυτό και η φθορά που προκύπτει από τις συνθήκες βίας που υφιστάμεθα στο περιβάλλον μας, είναι καταστροφική τόσο για την ψυχική, όσο και, κατ΄επέκταση, για την σωματική μας υγεία.



Καταλήγω λοιπόν στο βασικό μου ερώτημα, αξιότιμοι κύριοι υποψήφιοι :
Εμείς, γιατί να συνεχίσουμε να θέλουμε να ζούμε και να εργαζόμαστε στην Παληά Πόλη ;

Κλείνω αυτήν μου την διαμαρτυρία, που είναι πιο πολύ μία κραυγή απελπισίας, με την εξής δήλωση που αφορά αποκλειστικά σ’ εσάς :
Εμείς δεν θα σταθούμε στις προεκλογικές υποσχέσεις κανενός.
Θα σταθούμε στα πεπραγμένα των μελλοντικών Αρχόντων του Τόπου.
Κι αν, σ’ ένα εύλογο χρονικό διάστημα από την εκλογή σας, δεν υπάρξουν ουσιαστικά πεπραγμένα, σας παραπέμπουμε στην ρήση κάποιου από τους Αμερικανούς Προέδρους, ο οποίος είχε πεί χαρακτηριστικά :

YOU CAN ONLY FOOL ALL THE PEOPLE, HALF THE TIME.
YOU CAN ONLY FOOL HALF THE PEOPLE, ALL THE TIME,
BUT YOU CAN NEVER FOOL ALL THE PEOPLE ALL THE TIME !!

Μετάφραση :
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΤΟΝ ΜΙΣΟ ΚΑΙΡΟ.
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΙΣΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ,
ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ !!

Τον νου σας λοιπόν κύριοι Υποψήφιοι.
Είμαστε κρυμμένοι πίσω από την γωνία, και σας παρακολουθούμε.
Δεν σας παρακολουθούμε παθητικά.
Είμαστε κρυμμένοι πίσω απ’ την γωνία, και αποφασισμένοι να επέμβουμε.
Το πώς, είναι δικό μας ζήτημα.
Το βέβαιον είναι πως, ό,τι κι αν γίνει, δεν θα είναι επώδυνο μόνον για μας.
Παρένθεση : Ελπίζω ότι, κάποιοι από τους 50 (!) γιατρούς, συναδέλφους μου, που εκτίθενται σ’ αυτές τις εκλογές, δηλώνοντας έτσι την πρόθεσή τους να ασχοληθούν με τα Κοινά, θα συγκινηθούν από την παραπάνω κραυγή απόγνωσης, και εύχομαι να μας συμπαρασταθούν ουσιαστικά…

Εμείς πάντως, από αγάπη κατοικούμε στην Παληά Πόλη, και όχι από ανάγκη, ούτε για να την εκμεταλλευόμαστε βάναυσα…


Με, υπό προϋποθέσεις, εκτίμηση,

Γιάννης Στουραΐτης,
Μόνιμος κάτοικος της Μεσαιωνικής Πόλης της Ρόδου.


Εφημερίδα «Η Ροδιακή», Αρ. Φύλλου 18418, Τετάρτη 04 Οκτωβρίου 2006

My Portugal

Πάμε, έρχεστε;


Χλωρίδα : Και όμως, είναι φτέρες !



Πανίδα : Ζωντανή και εκλιπούσα (καμάρι ο δικός σου !)



Ναοί : Δια χειρός Τομπάζη (Ελλάς - Πορτογαλία συμμαχία)



Κτίσματα





Σοκάκια




Σήμα κατατεθέν : Η σημαία της Πορτογαλίας είναι η μπουγάδα






Graffitis : Αριστουργηματικά έργα Τέχνης














Κρασιά

















Λάβα στον Ατλαντικό












Ατλαντικός άνωθεν

I 'm back !

Μου έλειψε το μπλογκάκι μου !
Απολογούμαι για την πολυήμερη απουσία μου :
Ένα ταξίδι στην Πορτογαλία και μία αδυσώπητη σειρά από εφημερίες, πριν και μετά.
(Ευτυχώς ο "επιτυχημένος" κ. Φαφλαταβραμόπουλος, και οι περί αυτόν, φρόντισαν και "στελέχωσαν" το ασφυκτιόν Γαστρεντερολογικό Τμήμα μας κι έτσι, για να λείψεις σε διακοπές ή σε συνέδριο, πρέπει, πριν φύγεις και αφού επιστρέψεις, να δοκιμάσεις γερά τις όποιες ακραίες αντοχές σου...)
Συν οι εκκρεμότητες που συσσωρεύθηκαν από την απουσία.
Εντυπώσεις από τον Ατλαντικό ;
Επέστρεψα κι έπεσα σε μελαγχολική εμβροντησία (stupor).
Δια του λόγου το αληθές, ακολουθεί μία σειρά (κακών) φωτογραφιών μου που όμως αποκτούν ιδιαίτερη αξία αποτυπώνοντας μία εικόνα που στον κολότοπο που ζούμε αποτελεί Την Σπανιότητα !
Απολαύστε τις, και πάρ'τε μία γεύση από πολιτισμό...


Άδεια θέση parking για Α.Μ.Ε.Α. ;
Δεν μπορεί, θα έτυχε...


Μπα, κι άλλη άδεια θέση ;
Μπράβο, κολοφαρδία !


Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά ;
Και τρίτη άδεια θέση ;


Μα καλά, δεν έχει ούτε έναν κάφρο αυτή η χώρα να παρκάρει το αυτοκινητάκι του σε θέση για Α.Μ.Ε.Α., έτσι, μόνο γιατί έτσι τον βολεύει;


Τελικά αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι πολλές συμπτώσεις παύουν να είναι συμπτώσεις.
Απλώς οι άνθρωποι είναι πολιτισμένοι.
Όχι κατ' επίφαση.
Όχι λόγω του πολιτισμού των προγόνων τους !
Πολιτισμένοι.
Τόσο απλά, κι αληθινά.
Ακούτε "ξέρεις ποιός είμ' εγώ ρε;" Ελληνάρες ;
Ακούμε, να λέτε.
Και όχι μόνον ακούμε, αλλά και βλέπουμε (το χάλι μας), τρομάρα μας...

Deja Vu (συνέχεια περί κτιρίων)

Οκτώβριος 2006.Περιπλανώμαι στην Βοστώνη.
Ρε τι μού θυμίζει αυτό, τι μού θυμίζει...
Κάπου τό 'χω ξαναδεί...

Kοίτα να δεις !
Νά 'το !
Τό 'χω κάθε μέρα μπροστά μου στο σπίτι.
Από τα πιό αγαπημένα μου γλυπτά !
Αυτό που μαγνητίζει το βλέμμα μου, αλλά και την αφή μου
με την βαρειά, μασίφ, μεταλλική του υφή.
Κοίτα να δεις ρε, τι μικρός πού 'ναι ο κόσμος !

Το "ΕΙΝΑΙ" και το "ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ"

Ο αρχιτέκτων τα σχεδίασε άψογα,
πρέπει να ομολογήσουμε.
Άλλωστε, πώς αλλοιώς να σταθούν τα κτίρια στις Βρυξέλλες ;
Κάτι του ξέφυγε όμως,
πρέπει επίσης να ομολογήσουμε.
Αυτές οι άτιμες οι αντανακλάσεις, δεν σεβάστηκαν καν το prestige της μητρόπολης...
Εκείνη η ρωγμή εκεί πάνω τι σου λέει πάλι ;

ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΙΣ ΠΡΟΚΥΜΑΙΕΣ

Η ακινητοποίηση του αιχμαλώτου.
Άντε να κουνηθείς, να πας πού, μπαγλαρωμένος έτσι ;



Βέβαια, καλύτερα μπαγλαρωμένος, παρά "φευγάτος", έτσι...
(Εδώ που τα λέμε, αυτή η πινακίδα απευθύνεται σε μαλάκες.
Δηλαδή τι λέει ακριβώς, "Μαλάκες μην πέφτετε στην θάλασσα με τ' αυτοκίνητά σας" ή "Κολυμπάτε χωρίς τα αυτοκίνητά σας, για να μην σκουριάζουν" ;)

ΔΙΑΣΗΜΑ ΑΔΕΛΦΙΑ

Οι Daltons αδέσποτοι...



...και οι Daltons στην φυλακή

ΤΑΞΙΔΑΚΙ ΣΤΟΝ ΒΟΡΡΑ

Το υγρό στοιχείο είναι συνυφασμένο με την ζωή.

Η ζωή εδώ εκφράζεται με την ήρεμη πλεύση ενός νηκτικού πτηνού (τι νηκτικό πτηνό θα ήταν, εάν δεν κολυμπούσε ;) και με την επεισοδιακή, σε σχήμα απόλυτου "Ύψιλον", απογείωση ενός άλλου (τι νηκτικό πτηνό θα ήταν, εάν δεν πετούσε ;)

Η ζωή εδώ είναι βαμένη γκρι.

Το γκρι είναι χρώμα ουδέτερο.



Αμφολύτης.

Σαν αμφολύτης,

συνδυαζόμενο με έντονα χρώματα
καταργεί την ουδετερότητά του,

ενώ,

μέσα από αυτήν την συνύπαρξη,
τιθασεύει τις εντάσεις
με την γαλήνη του.

ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ : ΑΝΙΑΤΟΣ ΝΟΣΟΣ ή ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ;

Βρήκα λίγο χρόνο κι έκανα μία μικρή ηλεκτρονική βόλτα.
"Επεσα" πάνω σ' ένα blog, που, πέρα από το το πόσο μου άρεσε, μου έδωσε το ερέθισμα να μοιρασθώ μαζί σας άλλη μία από τις "πονεμένες" ιστορίες της ιατρικής μου σταδιοδρομίας (ή να πώ καλύτερα ταλαιπωρίας ;)
Σόρρυ, αλλά πρόκειται γιά άλλη μία "ξαναζεσταμένη σούπα" που σας σερβίρω.
Τουλάχιστον δεν την ρουφάτε κρύα, αφού δυστυχώς, παραμένει πάντα επίκαιρη :

ΟΙ «ΡΟΜΑΝΤΙΛΑΚΕΣ» ΚΑΙ Ο ΕΜΠΡΑΚΤΟΣ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ

Περί ρομαντισμού ο λόγος. Μην πάει ο νους σας σε ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα, φεγγαράδες, μουσική, ποίηση, ή ζωγραφική. Για άλλο πράγμα μιλάμε εδώ.
Όσοι εξ επιλογής, ή εξ ανάγκης με γνωρίζουν, ξέρουν ότι είμαι «τζώρας», τουτέστιν κάτι σαν στραβόξυλο, γκρινιάρης, καβγατζής, «τρώγομαι με τα ρούχα μου», και άλλα συναφή.
Κάνοντας τις προάλλες μια βουτιά στο παρελθόν, κάπου 2,5 περίπου δεκαετίες πίσω, θυμήθηκα έναν πρόεδρο Δ.Σ. (έτσι έλεγαν τότε τους σημερινούς διοικητές), σ’ ένα από τα νοσοκομεία που διετέλεσα γιατρός, ο οποίος, μετά από μία γερή κόντρα μας, μου είχε πεί ότι είμαι ρομαντικός, και ότι, ως τέτοιος, δεν ήμουν καθόλου πρακτικός, συμπληρώνοντας πως «όχι δηλαδή ότι πείραζε και πολύ που ήμουν ρομαντικός, και μη πρακτικός, διότι ο ρομαντισμός αποτελεί μία από τις προϋποθέσεις για την πρόοδό μας σαν άτομα», κ.λ.π. μπλα, μπλα, μπλα…, αλλά εμένα, δεν ξέρω βρε παιδί μου, αυτό το «ρομαντικός» μού ακούστηκε λίγο σαν βρισιά, (ξέρετε, σαν εκείνη τη λέξη που αρχίζει από «μι-» και τελειώνει σε «-λάκας» ).
Έκτοτε, δυστυχώς πολύ συχνά , η ρετσινιά του «ρομαντι-λάκα» (!!), (επιτρέψτε μου την νεολεξία), με κατατρέχει, διότι φαίνεται ότι δεν επέδειξα την απαραίτητη σοφία (ή προσαρμοστικότητα, ή ευλυγισία, πείτε το όπως θέλετε), να αναθεωρήσω τις απόψεις μου και τις θέσεις μου, με στόχο την εξασφάλιση μίας ομαλότερης επαγγελματικής, και όχι μόνο, πορείας.
Θα μπορούσα, ας πούμε, να επιδοθώ σε διαφόρους τύπους επικύψεων, άλλοτε άλλης «πρακτικής, (το τονίζω), σκοπιμότητος», πράγμα που, από άποψη, ποτέ δεν έκανα !
Μπόρεσα όμως όλα αυτά τα χρόνια να προσδιορίσω με ακρίβεια τι σημαίνει «ρομαντικός», σε αντιδιαστολή με τον «πρακτικό», χρησιμοποιώντας βέβαια τους εν λόγω όρους με τα δικά μου, μη προσαρμοσμένα, κριτήρια και όχι έτσι όπως τους χρησιμοποιούσε ο πάλαι ποτέ πρόεδρός μας !
Υπάρχουν κάποια, ενδεικτικά, παραδείγματα, «βγαλμένα από τη ζωή», που μπορεί να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα τι εννοώ :
Είχαμε, που λέτε, έναν συνδικαλιστή στον τότε Σύλλογό μας, ο οποίος, υπό τον φαινότυπο του «αγωνιστή» και «διεκδικητικού», τάχα μου κοπτώμενος («ρομαντικά»), υπέρ των συμφερόντων των συναδέλφων του, είχε κάνει μία μεγάλη βόλτα από τα κόμματα της «αγοράς», βολιδοσκοπώντας τους χώρους, έτσι ώστε να μπορέσει, σε δεύτερη φάση, να φλερτάρει με το κόμμα που τον βόλευε.
Εννοείται ότι το κόμμα που τον βόλευε, τον «βόλεψε» σε μία πολύ προσοδοφόρα διοικητική θέση.
Ο συνδικαλιστής μας, λοιπόν, πέρασε με αξιοθαύμαστη ευκολία, και αρκετό θράσος, από το «στρατόπεδο» των εργαζομένων, στο «απέναντι στρατόπεδο». Αυτός, ήταν ένας πολύ «πρακτικός» συνδικαλιστής, αντίθετα μ’ έναν άλλο, ο οποίος θα απέφευγε τις βόλτες στα κόμματα και θα είχε μείνει «ρομαντικά» προσκολλημένος στις ιδεολογικές του αρχές, ξοδεύοντας το μυαλό του και την ενέργειά του υπέρ των συναδέλφων του.
Για να έρθουμε τώρα και στην «πρακτικότητα» των κομμάτων :
Τα κόμματα έπρεπε να είναι ομάδες ατόμων με κοινό θεωρητικό ιδεολογικό έρεισμα, και με στόχο την ανιδιοτελή άσκηση της εξουσίας υπέρ του κοινωνικού συνόλου (η «ρομαντική» άποψη).
Αντ’ αυτού, τα κόμματα, ευτελίζοντας τον θεσμικό τους ρόλο, εξελίχθηκαν σε άντρα αθέμιτης άσκησης της εξουσίας υπέρ της προώθησης των στενών συμφερόντων των ατόμων που τα απαρτίζουν (η «πρακτική» άποψη).
Γυρίζοντας πίσω στο παράδειγμά μας, όταν ο συνδικαλιστής μας άρχισε το φλερτ με το κόμμα που «τον βόλεψε», το κόμμα, «ρομαντικά» φερόμενο, έπρεπε να τον αποκλείσει από τις τάξεις του, μιάς και, είχε προηγηθεί εκ μέρους του συνδικαλιστού η «Όπου-Φυσάει-ο-Άνεμος» κομματική βόλτα του.
Αντ’ αυτού, «πρακτικά» φερόμενο, μέτρησε πόσες ψήφους κουβαλάει ο μάγκας πίσω, του, και τον δέχθηκε με ανοικτές αγκάλες, χωρίς καμμίαν αντίρρηση από ούτε, έστω και ένα, μέλος του. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Σιγά τώρα, με την Ιδεολογία θ’ ασχολούμασθε ; Για ποιούς μας πέρασες, για ρομαντιλάκες, (λέτε να καθιερωθεί ο όρος) ;
Ας δούμε όμως πιο κάτω και κάποιες άλλες εφαρμογές της «πρακτικότητας» των κομμάτων :
Τοποθετούν, στην κυριολεξία, (όπως ακριβώς τοποθετούμε εμείς ένα βάζο πάνω στην εταζέρα), τους προέδρους των Δ.Σ., (νυν διοικητές), στα νοσοκομεία, με την πρόφαση, να τα διοικήσουν, δηλαδή, να τα οργανώσουν, να συμμαζέψουν τα οικονομικά τους, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, να επιβραβεύσουν τους αποδοτικούς εργαζόμενους, να επιβάλουν κυρώσεις στους ασυνεπείς, να αξιώσουν σθεναρά την στελέχωσή τους ανάλογα με τις αληθινές τους ανάγκες, και όλα αυτά τα «ρομαντικά» τέλος πάντων.
Ό,τι δηλαδή θα έπρεπε να είναι η Διοίκηση, με κεφαλαίο Δέλτα.
Η αλήθεια είναι, κατά πολύ, «πρακτικότερη» :
Το μοναδικό μέλημα των διοικούντων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι απλώς να διεκπεραιώνουν την καθημερινότητα, δημιουργώντας και διατηρώντας εντυπώσεις, ουδεμία σχέση έχουσες με τα ισχύοντα στην πραγματικότητα, (σήμερα το λέμε θετικό image !), κρατώντας τα προσχήματα, «τουμπάροντας» τους εύπιστους «ρομαντικούς», μπαλώνοντας τα κακώς κείμενα, κ.ο.κ., κι όλα αυτά, έναντι ενός «πρακτικότατου», διόλου ευκαταφρόνητου, αντιτίμου (βλ. μισθοί, κ.λ.π.).
Μ’ άλλα λόγια, πρόκειται για την θαυματουργή «πρακτικότητα» η οποία διέπει τα γενικώς συμβαίνοντα στους χώρους μας.

Όμως, ευτυχώς, εκτός από τους «πρακτικούς», υπάρχουν, μέσα στην ζωή, και οι ρομαντικοί :
Είναι λοιπόν κάτι μαμάδες, πολύ ρομαντικές, και καθόλου πρακτικές για τους εαυτούς τους, αλλά πολύ πρακτικές, μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν με τον οποίο είναι "πρακτικοί" οι κομματάρχες, οι συνδικαλιστές, οι διοικητές των νοσοκομείων κι οι λοιποί παρατρεχάμενοι.
Αυτές οι μαμάδες, μεγαλώνουν τα παιδάκια άλλων μαμάδων, που, ή δεν υπάρχουν, ή δεν μπορούν, ή δεν θέλουν να τα μεγαλώσουν οι ίδιες.
Πρόκειται για τις μαμάδες στα Παιδικά Χωριά SOS.
Αν κάνετε τον κόπο να επισκεφθείτε τον δικτυακό τους τόπο, (http://www.sos-villages.gr/), θα δείτε ότι πρόκειται για «…γυναίκες χωρίς άμεσες οικογενειακές υποχρεώσεις με ηλικία 32 έως 45 ετών, γεμάτες ψυχική, σωματική υγεία και συναισθήματα αγάπης για πολλά παιδιά. Κάθε Μητέρα SOS έχει τις ίδιες φροντίδες, υποχρεώσεις και χαρές όπως έχει κάθε φυσική μητέρα…».

Σκέψου λοιπόν να διαθέτεις τα παραπάνω χαρακτηριστικά, και αντί να κοιτάς («πρακτικώς» σκεπτόμενη), τον εαυτούλη σου, ξέρεις τώρα, -βόλτες, λούσα, διασκέδαση, shopping, ταξιδάκια, κ.λ.π.-, να γίνεσαι, («ρομαντικώς» φερόμενη), εφ’ όρου ζωής Μητέρα, σε μία «…συνεχή συνεισφορά στη διαμόρφωση μιας ειρηνικής και ανθρώπινης κοινωνίας…» αποτελώντας «…το άμεσα ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον των παιδιών και την γέφυρά τους προς την κοινωνία μέσα από ένα αίσθημα ασφάλειας και φροντίδας…» για την, «…ψυχική ομαλή πνευματική και σωματική εξέλιξη των παιδιών… ».
Να γίνεσαι εφ’ όρου ζωής Μητέρα συμμετέχοντας, (πιο έμπρακτα από έτσι δεν γίνεται), σε μία «…συνεχή κοινωνική διαδικασία έτσι ώστε η πραγματική και πρακτική της εφαρμογή να αποτελεί μια διαφορετική μορφή κοινωνικής περίθαλψης…».
Να γίνεσαι εφ’ όρου ζωής Μητέρα «…προστατεύοντας, και φροντίζοντας παιδιά σε μία μακροχρόνια, συνεχή και σταθερή βάση, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία και συνεχίζοντας μέχρι να καταστούν ηθικά, κοινωνικά και επαγγελματικά ικανά να σταθούν μόνα τους στην κοινωνία για ν’ αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις της ζωής…»

Καμμία σχέση με την υποκριτική άσκηση φιλανθρωπίας δια της οποίας, δίνοντας ένα νόμισμα ευτελούς αξίας σ’ ένα από τα τόσα παιδάκια των φαναριών του δρόμου, αφ’ ενός διαιωνίζεις το, αυτό καθ’ εαυτό, παθολογικό κοινωνικό φαινόμενο, κι αφ’ ετέρου παίρνεις το συγχωροχάρτι εξαγοράς της συνείδησής σου, δια του οποίου εξασφαλίζεις τον ήσυχο ύπνο σου και την είσοδό σου στον πολυπόθητο παράδεισο, έχοντας εκτελέσει, (νομίζεις), το καθήκον σου προς τον συνάνθρωπο, (μην ξεράσω) !!
Μήπως θα έπρεπε τα κόμματα να δέχονται στους κόλπους τους Μαμάδες SOS ;
Μήπως θα έπρεπε οι κομματάρχες να διόριζαν στα Δ. Σ. των νοσοκομείων Μαμάδες SOS ;
Μήπως θα έπρεπε οι συνδικαλιστές μας να έπαιρναν μαθήματα ρομαντισμού από τις Μαμάδες SOS ;
Μπας και δούμε καμμιάν άσπρη μέρα ;

* Δημοσιεύθηκε στην Στήλη «Η Ιατρική Γραφίδα», της Εφημερίδας του Ιατρικού Συλλόγου Ρόδου «Η Νέα Ιατρική Ενημέρωση», Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 2007, Τεύχη 26 & 27, σελ. 27 .

ΟΙ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ, ΞΑΝΑΖΕΣΤΑΜΕΝΕΣ ΣΟΥΠΕΣ, Νο 2

ΠΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΟΙ ΥΨΗΛΑ ΙΣΤΑΜΕΝΟΙ

Ποιοι υψηλά ιστάμενοι ρε παιδιά ;
Ελάτε τώρα, έχει βρωμίσει ο τόπος από δαύτους…
Ο «τίτλος» αποκτάται είτε με τον, τάχα μου, αξιοκρατικό τυφλοσούρτη της ιεραρχικής ανόδου, ή με την άνοδο στην εξουσία δια της λαϊκής, λεγόμενης, ετυμηγορίας, είτε δια της αρχαιοτάτης και αλάνθαστης μεθόδου του ρουσφετίου…
Όλοι οι παραπάνω μηχανισμοί ευδοκιμούν και αποδίδουν μέσα στο καταλυτικό περιβάλλον των κομμάτων, βάψ’τε τα ό,τι χρώμα θέλετε εσείς, ειδικά τώρα που οι διάφορες αποχρώσεις έχουν πάψει πια να ξεχωρίζουν σαφώς η μία από την άλλη, κυρίως ιδεολογικώς…
Εγώ, εδώ, θα σταθώ λίγο στους υψηλά ιστάμενους πολιτικούς άνδρες του τόπου.
Δεν θυμάμαι ποτέ στην μέχρι τώρα ενσυνείδητη ζωή μου να πέρασε από το πολιτικό στερέωμα έστω και ένας από αυτούς, που να με έπεισε ότι ανήλθε στην εξουσία ενδιαφερόμενος στ’ αλήθεια για τα κοινά, και όχι, σχεδόν πάντα απροκάλυπτα, για τον εαυτό του.
Για παράδειγμα, οι δύο πρόσφατοι Υπουργοί Υγείας μας. (Παρακαλώ οι, κατ’ όνομα σοσιαλιστές, πρασινισμένοι όχι από την ιδεολογία τους, αλλά από το κακό τους που έχασαν τα χρυσά κουτάλια, να μην τρίβουν τα χέρια τους, χαρούμενοι, επειδή θα τα ψάλλω στους μπλε αντιπάλους τους. Να μην ξεχνάμε ότι τα μαθήματα περί “one-man-show”, οι μπλε, από τους πράσινους τα πήραν !).
Ας ξαναγυρίσουμε στους Υπουργούς μας.
Ο πρώτος, έδωσε το show του στην Βουλή, έχρισε συλλήβδην και εκ προοιμίου τους εργαζόμενους του Νοσοκομείου μας, ανεξαρτήτως ιδιότητος, «κομπιναδόρους», και μετά αποχώρησε για να συνεχίσει το show business στον Δήμο της πρωτεύουσας, χωρίς να ανακαλέσει, μιας και ποτέ δεν απεδείχθη η κομπίνα, ζητώντας την οφειλόμενη αντρίκια, (το τονίζω), συγγνώμη, και αφήνοντάς μας στιγματισμένους. (Δεν βαριέσαι, αυτές οι ευαισθησίες είναι «ψιλά γράμματα»).
Ο δεύτερος, αφού πρώτα δήλωσε άγνοια περί του εγκλήματος, έδωσε σειρά από shows, υποσχόμενος δεξιά-αριστερά τόσες προσλήψεις όσες για να φάν’ κι οι κότες, (προσλήψεις που εμείς ποτέ δεν είδαμε βέβαια), και, (υποψιάζομαι), σιγά-σιγά, ετοιμάζεται κι αυτός να «μας την κάνει» γι αλλού, αφήνοντάς μας το χοντρό παλούκι της 48ωρης / 58ωρης εβδομαδιαίας απασχόλησης, με το οποίο τελικά θα διαλυθεί το Ε.Σ.Υ.
Αμφότεροι, θα έχουν αφήσει πίσω τους το στίγμα του «επιτυχημένου» Υπουργού, γεγονός ενδεικτικό της κατάντιας του λαού μας.
Μπαίνω στον πειρασμό να μοιραστώ μαζί σας, ως μη υψηλά ιστάμενος, κάποιες παιδαριώδεις, ρητορικές, ας τις πω, απορίες που με βασανίζουν εδώ και καιρό τώρα :
Αυτοί οι άνθρωποι, πριν πάνε το βράδυ στο κρεβάτι τους, δεν κάνουν ποτέ έναν μίνι απολογισμό, μπας και, σε κάποια στιγμή νοιώσουν την ανάγκη να απολογηθούν, έστω στον εαυτό τους, αποκτώντας έτσι το δικαίωμα να κερδίσουν έναν κάπως ήσυχο ύπνο ;
Και πώς συνεχίζουν να περιφέρονται στα Υπουργεία στις τηλεοράσεις, και στα λοιπά πανηγύρια, και μας κοιτούν ίσια στα μάτια, ξεδιάντροπα, συνεχίζοντας να καλλιεργούν την εικόνα του «επιτυχημένου» ;
Και πώς εμείς δεν τους αντιμετωπίζουμε σαν κατάπτυστους, αλλά τους βοηθούμε να διατηρήσουν την παραπάνω εικόνα τους ;
Θα προσπαθήσω ν’ απαντήσω :
Η άρχουσα τάξη έχει οργανώσει την αγωγή μας, ουχί τυχαίως, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε, οι φέροντες, κάθε είδους αξιώματα, να αποκτούν μία δυσπρόσιτη, για να μην πω απρόσιτη, θέση στην ιεραρχία του κράτους, η οποία με την σειρά της, τους προσδίδει μία πολύ βολική, μυθική διάσταση, και κάπως έτσι, τους θέτει στο απυρόβλητο.
Τι μας συμβαίνει δηλαδή ;
Ξεχνούμε ότι όλοι αυτοί οι κύριοι είναι άνθρωποι και αυτοί σαν κι εμάς, που πάνε τουαλέτα, κοιμούνται, ή έχουν αϋπνίες, ρεύονται, ερωτεύονται, πέρδονται, έχουν μυστικά, πανικοβάλλονται, σκαλίζουν την μύτη τους, μισούν, σκανδαλίζονται, κοροϊδεύουν, γελούν, ιδρώνουν, κλαίνε, ακριβώς όπως κι εμείς…
Σε τι διαφέρουμε λοιπόν ;
Κάνω μία δεύτερη απόπειρα απάντησης, θέτοντας άλλον έναν, ρητορικό, προβληματισμό :
Είναι ευφυέστεροι ημών, κι αν ναι, ποιος το κρίνει ;
Δεν απαντώ, για να μην θίξω κανέναν κι έχω μετά τρεχάματα…
Μήπως είναι πονηρότεροι ημών ;
Έτσι όμως προκύπτει κι άλλο, υπαρξιακού τύπου αυτήν την φορά, ερώτημα :
Είναι η πονηριά μορφή ευφυΐας, κι αν ναι, σε τι διαφέρει από αυτή ;
Ιδού άλλη μία απόπειρα απάντησης :
Η πονηριά, αναμφισβήτητα είναι μορφή ικανότητος που τους παρέχει την δυνατότητα να δρούν και να φέρονται αθέμιτα, εκμεταλλευόμενοι το προαναφερθέν απυρόβλητο της αξιωματικής τους ιδιότητος. Έλα όμως που η εν λόγω τακτική αποδίδει βραχυπρόθεσμα μόνο! Ευφυΐα πάντως δεν είναι.
Ξεχνούν όμως κάτι πολύ βασικό :
Οι πονηροί διαθέτουν άλλη μία, σύμφυτη με την πονηριά, ιδιότητα που είναι η «Αχίλλειος πτέρνα» τους :
Κάτι παθαίνουν όλοι αυτοί στην μοναξιά της κορυφής, και πάντα, μα πάντα, υποτιμούν την νοημοσύνη και τις λοιπές ικανότητες ημών των υπολοίπων, των στοιχειωδώς σκεπτόμενων, χαμηλά ισταμένων.
Κι εμείς οι υπόλοιποι, που δεν είμαστε και λίγοι εδώ που τα λέμε, διαθέτουμε τελικώς, το αλάνθαστο κριτήριο, (ανεξάρτητα από την αγωγή στην οποία μας έχουν εκθέσει), με το οποίο συνειδητοποιούμε, δυστυχώς, ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους σαν κι εμάς, ή και πολύ κατώτερους ημών, οι οποίοι, συνεχίζοντας να μας υποτιμούν, επιλέγουν ποταπές συμπεριφορές, υποπίπτοντας κατά συρροή σε απατηλές ενέργειες που όχι μόνον δεν τους τιμούν, αλλά και τους καθιστούν κάθε άλλο παρά υψηλά ιστάμενους.
Πιο χαμηλά, δεν γίνεται…

* Δημοσιεύθηκε στην στήλη «Ρήσεις και Αντιρρήσεις», της εφημερίδας του Ιατρικού Συλλόγου Ρόδου «Η Νέα Ιατρική Ενημέρωση», Μάϊος - Ιούνιος 2007, Τεύχος 24, σελ. 14 .

ΜΑ ΜΠΑΜΠΑ, ΟΛΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΕΣ...

Λοιπόν, εμένα που με βλέπετε, σκαρώνω κάθε τόσο κάτι μικρά κειμενάκια, ούτε καν άρθρα δεν θα τα έλεγα, τα οποία, δημοσιεύονται στην εφημερίδα του Ιατρικού Συλλόγου της Ρόδου, με την ευγενή ανοχή του εκάστοτε Προέδρου του, (σήμερα είναι ο φίλος Χρήστος Μαντάς), και της εκάστοτε Συντακτικής Επιτροπής.
Αυτό γίνεται τόσο, όσο το έχω ανάγκη για να εκτονώνω την κατά καιρούς συσσωρευόμενη οργή μέσα μου, την προκαλούμενη από τα διάφορα συμβαίνοντα έξω μου και γύρω μου !
Το τιράζ της εφημερίδας είναι γύρω στα 1600 φύλα για κάθε τεύχος, που σημαίνει ότι δεν μιλάμε για πολλούς αναγνώστες (αν υπολογίσει κανείς ότι αποδέκτες είναι και κάτι "επίσημοι" που είμαι βέβαιος ότι την πετούν στα σκουπίδια χωρίς καν να την διαβάσουν).
Αλλά ούτε και για λίγους...
Ό,τι κι αν είναι, σκέφθηκα ότι δεν πειράζει πού και πού, θέλοντας να μοιρασθώ τον πόνο μου μαζί σας, να αναρτώ στην ηλεκτρονική μας κοινότητα, κάποια από αυτά, ας τα πούμε αρθράκια, τα πιό αγαπημένα μου.
Θέλω να σας παρακαλέσω να μην τα εκλάβετε ως ξαναζεσταμένη σούπα, διότι δυστυχώς, οι οδυνηρές αιτίες που τα "γέννησαν" πριν από αρκετά χρόνια, υφίστανται μέχρι σήμερα, αφού το χάλι στον τόπο μας, παραμένει ες αεί επίκαιρο...
Να λοιπόν ένα από αυτά που γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 2005 και που δημοσιεύθηκε στην παραπάνω εφημερίδα στα τέλη του 2006, τότε σε περίληψη, τώρα ολόκληρο :

"ΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ, ΟΛΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΕΣ…"

Εντάξει ρε Κωνσταντίνε, έχεις δίκιο.
Εγώ, (με λίγη κρυφο-ψωρο-περηφάνεια), σε πήρα και σου είπα ότι στις τρείς το απόγευμα θα με δείξει η τηλεόραση σε μία συνέντευξη, με την πρόφαση ότι δεν θα πρόφταινα να έρθω στο σπίτι έγκαιρα, και ότι ήθελα, εσύ τουλάχιστον, να την παρακολουθήσεις.
Πράγματι, όμως, φιλαράκο, έχεις δίκιο.
Όλο τα ίδια και τα ίδια λέω στις συνεντεύξεις.
Όπως και να ‘χει γιόκα μου, σου ζητώ συγγνώμη που σ’ έκανα να βαρεθείς, και σ’ ευχαριστώ που, παρά ταύτα, παρακολούθησες την συνέντευξή μου μέχρι το τέλος, χωρίς ν’ αλλάξεις κανάλι !

Βρε συ, τώρα που το συζητάμε, λές να έχει πάθει το ίδιο κι ο κόσμος που με βλέπει και μ’ ακούει συνέχεια στα κανάλια ;

Να δεις λοιπόν Κωνσταντινάκο μου, αυτό είναι :

Bλέπουν για πολλοστή φορά έναν φαλακρό με γυαλιά που μιλάει στην τηλεόραση, και αλλάζουν γρήγορα κανάλι, μήπως και πέσουν σε καμμιά χαριτωμένη, ζουμερή γκομενούλα, ή σε κάνα ματσάκι ποδοσφαίρου, για να πετάνε καμμία χριστοπαναγία πού και πού, προς εκτόνωση, και να μην δέρνουν την γυναίκα τους και τα παιδιά τους, ή σε κάνα σήριαλ με βαθυστόχαστες, πονεμένες ιστορίες έρωτος και μίσους μετ’ ολίγης περιπετείας, (θυμάσαι τότε που κλάψαμε από συγκίνηση μ’ εκείνον τον γλυκανάλατο τύπο που, με συγκλονιστική ερμηνεία, έθεσε στην συμπρωταγωνίστριά του, την βαθιά φιλοσοφική ερώτηση : «θες, (παύση), να σού κάνω καφέ ;», ή τον άλλο που είπε εκείνο το βαρύγδουπο, ανεπανάληπτο «εγώ, (παύση), πάω έξω…», ή την κοκκινόξανθη χαζοβιόλα που, με αξεπέραστη δραματικότητα, δίνοντας ρεσιτάλ ηθοποιίας, ψέλλισε, υπό τύπον ρητορικής ερώτησης, «εσύ, (παύση), εδώ ;» ).
Διότι, καλέ μου Κωνσταντίνε, τι τους κόφτει τούς τηλεθεατές αν οι γιατροί μένουν απλήρωτοι, ή αν αναγκάζονται να μένουν συνεχώς επί μία εβδομάδα μέσα στο νοσοκομείο, ή αν κινδυνεύουν οι άρρωστοι χωρίς γιατρούς, ή αν κινδυνεύουν οι άρρωστοι με λίγους και ξενυχτισμένους γιατρούς, ή αν το νοσοκομείο πάει από το κακό στο χειρότερο ;
Αυτούς τους νοιάζει αγόρι μου, να περνάνε καλά, με τα βρωμοτσίγαρά τους, τις μπύρες τους, τα νταηλίκια τους, τα κουτσομπολιά τους και τα λοιπά τους.
Αυτοί, παιδί μου, (ξέρεις, οι Κατινομαρίκες με τις «μιζανπλί» και τις «μες», και τα «χρυσή μου» και τα «μη μου πεις» και οι αεριτζήδες Κιτσομήτροι με τις μερσέντες και τα «μπίζνες», που σκοτώνουν τα παιδιά τους αγοράζοντάς τους μηχανάκι, επειδή έχει και το παιδί του γείτονα, που το οδηγούν χωρίς κράνος, επειδή έχουν γνωστό στην τροχαία), νομίζουν ότι θα ζήσουν για πάντα, κι ότι, παρά τα φαγοπότια, τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, δεν θ’ αρρωστήσουν ποτέ, τρομάρα τους !
Τελικώς όμως, έλα που κάποια στιγμή ο καλός ο Θεούλης, που, εκτός από Παντοδύναμος, είναι και Παντογνώστης, τους στέλνει στο νοσοκομείο για να τους μάθει τι εστί βερίκοκο !
Και βερίκοκο εστί, ότι εκεί, τους περιμένουν, οποιαδήποτε στιγμή του 24ώρου, οι, όπως και να ‘χει κακοπληρωμένοι, οι συχνά απλήρωτοι, οι ξεθεωμένοι και συχνά ξάγρυπνοι γιατροί, οι οποίοι, παρά το ότι, σύμφωνα με κάποιους από την διοίκηση του νοσοκομείου, κοπανατζήδες και χαραμοφάηδες, τούς φροντίζουν, τούς χαρίζουν την ζωή τους, αποκαθιστούν την υγεία τους και τούς στέλνουν σπίτι τους όρθιους και σώους για να συνεχίσουν ν’ ασχολούνται με τις ποταπές λεπτομέρειες της μίζερης ρουτίνας τους, έχοντας όμως, ξοδέψει, προς τούτο, οι ίδιοι, οι ακαμάτηδες γιατροί, τις δικές τους τις ζωές, κι έχοντας καταστρέψει την δική τους ακεραιότητα, σωματική και ψυχική.
Βέβαια, Κωνσταντίνε μου, κάποιους από αυτούς τους τηλεθεατές, ο Παντογνώστης Θεός δεν τους στέλνει σπίτι τους, αλλά εκείνος, ως Παντογνώστης, όλο και κάτι περισσότερο θα ξέρει από εμάς, διότι, εδώ που τα λέμε, δεν μπορεί για όλα να φταίνε οι γιατροί !
Όλοι αυτοί, λοιπόν, που επιστρέφουν θεραπευμένοι στο σπίτι τους, με έναν παράξενο, δυσεξήγητο, για να μην πω ανεξήγητο, μηχανισμό, ξεχνούν αμέσως το Νοσοκομείο, τους γιατρούς, την ζωή τους που κόντεψαν να χάσουν, την υγεία τους που έχασαν και ξαναβρήκαν, τα ξεχνούν όλα αυτά μαζί, τέλος πάντων.
Πατούν Alt, Control και Delete, και κάνουν Reset, και δώσ’ του πάλι τηλεόραση, μη χάσουν, μπάς και γίνει κάνα σκάνδαλο με κάναν φακελάκια-γιατρό ή κάναν δολοφόνο- γιατρό πού ‘κανε λάθος διάγνωση ή πού ‘δωσε λάθος θεραπεία…
Οι άλλοι, οι υπόλοιποι, δεν ξέρουμε τι ακριβώς κάνουν εκεί που βρίσκονται, διότι μέχρι σήμερα, κανείς τους δεν επέστρεψε να μας πεί κάτι διαφωτιστικό !
Όλο αυτό το σενάριο, παιδί μου, είναι πολύ καλά στημένο, με συνταγές δοκιμασμένες στον χρόνο.
Η Πολιτεία, ή αν προτιμάς, το Κράτος, δηλαδή η επέκτασή μας, δηλαδή, εμείς, είναι άριστα οργανωμένο για τους ολίγους.
Αυτοί οι ολίγοι, εναλλάσσονται σε καίρια πόστα, στα οποία , (συνήθως οι ίδιοι και οι ίδιοι), είναι τοποθετημένοι από τα, λεγόμενα, μεγάλα κόμματα, που ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο κόμμα, με δύο επιφανειακές όψεις, το οποίο διατηρεί, «εξ επί τούτου», τον παραπάνω περιγραφέντα, Αμνήμονα Λαό, σε κώμα !
Από δίπλα, μπάστακας η Δικαιοσύνη, η οποία, Κέρβερος, έχει τον νού της να μην συμβεί τίποτε που να βλάψει το Κοινωνικό Συμφέρον, ή αλλοιώς, το Γενικό Καλό.
Γι αυτό και όλα λειτουργούν άριστα στον κόσμο που σ’ έφερα αγόρι μου, γεγονός για το οποίο, μόνο συγγνώμη σου οφείλω, ενώ με τον ίδιο, αλάνθαστο, παραπάνω μηχανισμό, περιφρουρείται αυτομάτως και η Υγεία του Λαού. (Περί της Υγείας του Γιατρού, ουδείς λόγος, Κωνσταντίνε μου, ακόμη κι αν, βλαπτόμενη η Υγεία του Γιατρού, επηρεάζει σοβαρά και την Υγεία του Λαού, αλλά ποιος νοιάζεται γυιέ μου ) !
Αν τώρα, παρά ταύτα, εσύ, ως άριστος, προς το παρόν, μαθητής, θελήσεις να γίνεις γιατρός, (λέω, βρε παιδί μου, αν), ο τελευταίος που θα σ’ εμποδίσει να το κάνεις, θα είμαι εγώ, διότι πρόκειται για μία από τις λαμπρότερες επιστήμες που μπορείς να σπουδάσεις.
Όμως, αλίμονό σου, αν θελήσεις να ασκήσεις την Ιατρική σ’ αυτόν τον καταραμένο τόπο.
Θα σε διώξω, κι ας σε στερηθώ, να πας σ’ άλλους τόπους, εκεί όπου οι αληθινά πολιτισμένοι, ξέρουν να τιμούν μία λαμπρή επιστήμη, αναβιβάζοντάς την σ’ αυτό που οι Εισαγγελείς ονομάζουν λειτούργημα, και να μην την μετατρέπουν σ’ ένα ελεεινό επάγγελμα, έτσι όπως δυστυχώς συμβαίνει στην άριστα, για τους ολίγους, οργανωμένη Πολιτεία μας..

Εγώ, τέλος αγόρι μου, θα συνεχίσω να πηγαίνω στις συνεντεύξεις, όταν θα με καλούν, αλλά τώρα πιά, (το έμαθα το μάθημά μου), δεν θα σου ξαναζητήσω να τις παρακολουθήσεις από την τηλεόραση, διότι έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα, εγώ θα συνεχίσω να λέω τα ίδια και τα ίδια, καθ’ ότι, μ’ όλους αυτούς τους ολίγους που εναλλάσσονται γύρω μας, δεν βλέπω ν’ αλλάζουν, για τους πολλούς, τα πράγματα προς το καλύτερο...
Με όλη μου την αγάπη, και με απέραντη στοργή, συγγνώμη,
μπαμπάς.

ΠΤΗΣΗ 16 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΩΝ

Σε μία από τις (ελάχιστες) προηγούμενες αναρτήσεις μου είδατε μία φωτογραφία που τράβηξα μέσα από το Dornier, καθ' οδόν προς το αγαπημένο μου Καστελλόριζο, με τον άρχοντα ήλιο νά 'χει κέφια και να βάφει την έλικα με άπειρες αποχρώσεις του πορτοκαλί.
Εδώ προσπαθώ να ξαναζωντανέψω την πτήση επί 16 μαγικά δευτερόλεπτα.
Ελπίζω να την χαρείτε όσο κι εγώ

ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ ΣΤΟ ΑΠΟΧΩΡΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αν βρεθείτε στην παλιά πόλη της Ρόδου, στα «Mandala», (Bar-Restaurant), κι έχετε πιει κάνα δυό μπύρες, και σας έρθει να πάτε προς νερού σας, σας περιμένει μία ευχάριστη έκπληξη :
Εκεί όπου κι η βασίλισσα της Αγγλίας πάει μόνη της, θα βρεθείτε μπροστά σ’ ένα πίνακα με αναρτημένα καλαίσθητα ποικιλόχρωμα, ποικιλομεγέθη χαρτάκια-εκπληξούλες με αναγραμμένα ρητά.
Ξεχωρίσαμε με την γυναίκα μου ένα από αυτά, που μας άρεσε πολύ :
«ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…»

Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό διάφορα γεγονότα που υποδεικνύουν, ή καλύτερα, αποδεικνύουν ότι η Δημοκρατία μας καλά κρατεί, εάν δεν θριαμβεύει.
Εμείς απλώς τρώμε τα σκατά της. (Συγχωρέστε μου τον ζέχνοντα …γαστρεντερολογικό όρο). Να το πω αλλιώς :
Αν στους 100, οι 80 - 85 είναι κομπιναδόροι, διεφθαρμένοι, αεριτζήδες, μεγαλο-απατεώνες (εννοείται ότι δεν μας απασχολούν οι αβλαβείς μικρο-απατεωνίσκοι γύρω μας), φαύλοι, ασυνείδητοι, και πάει λέγοντας, τότε, βάσει των αρχών της Δημοκρατίας, αυτοί οι κομπιναδόροι, οι διεφθαρμένοι, οι αεριτζήδες, οι μεγαλο-απατεώνες, οι φαύλοι, οι ασυνείδητοι, και πάει λέγοντας, είναι και αυτοί που κάνουν κουμάντο στον τόπο μας.
Πρόκειται για ένα καθαρά στατιστικό φαινόμενο.
Οπότε, μαθηματικά, δεν είναι ν’ απορεί κανείς για την παρακμή στην οποία έχουμε κατρακυλήσει.
Εμείς οι υπόλοιποι, με την ιδιότητα του εμβρόντητου τηλεθεατή, συμμετέχουμε, ενισχύοντας την παρακμή, παρακολουθώντας παθητικά τα δρώμενα.
Συγχωρέστε μου την αλαζονική, παντελή έλλειψη μετριοφροσύνης εκ μέρους μου, που δηλώνω ότι ανήκω στους «υπόλοιπους».
Εξηγούμαι :
Ανήκω στους υπόλοιπους όχι διότι είμαι έντιμος, ή έστω, εντιμότερος από τους άλλους, αλλά διότι είμαι εντελώς ανίκανος να γίνω σαν τους άλλους.
Η ανικανότητά μου αυτή οφείλεται, όχι μόνο στους κανόνες που συνιστούν την αγωγή που δέχθηκα, κυρίως από το σπίτι μου, αλλά και στον άκαμπτο και απόλυτο τρόπο με τον οποίο εκτέθηκα σ’ αυτήν την αγωγή.
Δεν μου εμφυτεύθηκε ούτε ένα τόσο δα, ελάχιστο, ψήγμα αμφισβήτησης, έτσι, για κάθε ενδεχόμενο βρε παιδί μου, (για ώρα ανάγκης, που λένε !), σχετικά με το κατά πόσον υφίσταται στην αληθινή ζωή ένα κοινωνικό περιβάλλον «αγγελικά πλασμένο» όπου πάντα θριαμβεύουν το ήθος, και η αρετή κατατροπώνοντας, πάντα, το άδικο και την κακία (Ελπίζω να μην δραπετεύσει ο Ηρακλής από το σταυροδρόμι του μύθου του και μου καστανίσει καμμιά ροπαλιά στο κεφάλι !)
Πρόκειται για έναν ιερό, απόλυτο, αυτονόητο κανόνα με αξιωματικήν ισχύ, που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να βεβηλωθεί με κανενός είδους αμφισβήτηση από κανέναν μας. Μεγάλη παγίδα για μας, τα κορόϊδα.
Εδώ που τα λέμε, ήμασταν και, πιθανώς, είμαστε παγιδευμένοι με τις προσδοκίες των γονιών μας που σε κάθε δεδομένη περίσταση προβαλλόντουσαν, (και έτσι τις χρεωνόμασταν), σαν «προκλήσεις» για μας : Θα τα καταφέρουμε να φανούμε αντάξιοι, ή όχι ;
Αναπτύξαμε, έτσι, όλα τα αντανακλαστικά μας εφαρμόζοντας τυφλά τους κανόνες που απέρρεαν από το παραπάνω αξίωμα και συνιστούσαν τις παρακάτω, τάχα μου αυτονόητες, διαζεύξεις :
Οι καλοί / οι κακοί, οι τίμιοι / οι άτιμοι, οι χρηστοί / οι άχρηστοι, κ.ο.κ.
Έτσι, τόσο παιδαριωδώς.
Τα αντανακλαστικά όμως, είναι αμείλικτα.
Άπαξ και εγκατασταθούν, δεν σε εγκαταλείπουν ποτέ, κυρίως αν έχεις εκπαιδευθεί ν’ αντεπεξέρχεσαι τις προκλήσεις...
Σου μένουν ισόβιο κουσούρι.
Σαν «τικ»! (Ρε, κοίτα πώς κάνει τα μάτια του αυτός !!)
Όποτε κι αν βρεθήκαμε, προκαλούμενοι, εμπρός σε διλήμματα του τύπου «το καθήκον ή το συμφέρον», διαλέγαμε πάντα, εξ ορισμού, «πίστευε και μη ερεύνα», το «καθήκον».
Όσο βέβαια εμείς αναπτύσσαμε τα αντανακλαστικά μας προετοιμαζόμενοι να «μπούμε στην κοινωνία» ως χρηστοί πολίτες, με βάση τις παραπάνω παιδαριώδεις αρχές, οι άλλοι, οι πολλοί, οι (αν)εντιμότατοι, που λέγαμε, που κάνουν κουμάντο, ανέπτυσσαν τα δικά τους αντανακλαστικά στηριζόμενοι στις ευφάνταστες αρχές του καλοπερασακισμού στοχεύοντας την αποδοτικότερη κομπίνα, και γενικότερα απεργαζόμενοι εφευρετικές μεθόδους αθέμιτης επικράτησης !
Αποτέλεσμα, όλη αυτή η ασχήμια που μας περιβάλλει και που μάς διαβρώνει υπούλως, συσσωρεύοντας οργή στα σωθικά μας, οργή που, πιεζόμενη, διαφεύγει, περιστασιακά μόνο, δια μέσου των ρωγμών που μας προκαλεί η διάβρωση…
Και, εντάξει, εγώ ξεφορτώθηκα το δίλημμα «έντιμος ή ανίκανος», και δεν προβληματίζομαι πλέον επ’ αυτού.
Απεφάνθην : Ανίκανος !
Αρχίζουν λοιπόν μετά να σε βασανίζουν κάτι συγκαλυμμένα ενοχικά σύνδρομα που σε οδηγούν σε νέα διλήμματα, όπως, π.χ., αυτό της διαπαιδαγώγησης των παιδιών σου.
Τι τους λές περί αρχών και αξιών ;
Πώς τους το λές ;
Τους αποκαλύπτεις, έστω με τρόπο, τις όποιες ενοχές σου, συγκαλυμμένες ή μη ;
Ή αλλιώς, μπορεί ποτέ ν’ αποτελέσει πρότυπο προς μίμηση το «ανίκανος» ;
Πρέπει να ξέρουν ότι κάπου αισθάνεσαι ότι οι πολλοί, οι πονηροί, σ’ έχουν πιάσει κορόιδο ;
Τους μεταδίδεις τον προβληματισμό-δίλημμα «Καθήκον ή συμφέρον, Συμφέρον ή καθήκον» ;
Για το μέλλον τι τους λές ;
Αισιοδοξία, ίσον ενθάρρυνση, ή απαισιοδοξία, ίσον παράτα τα και βρες τρόπο να επιβιώσεις ; Και τι σημαίνει «επιβιώνω» ;
«Πιάνω την καλή», (και πώς γίνεται αυτό ;), ή ξεχνώ τα υλικά, και καταπιάνομαι με την καλλιέργεια του πνεύματος ;
Είναι προσοδοφόρος η εν λόγω καλλιέργεια, ή υπάρχει το ενδεχόμενο «να πεινάσουν», οπότε καλύτερα να προτιμήσουν την καλλιέργεια πατάτας, βίκου, τριφυλλιού, ή καμιά γερή μίζα σε κάποια κρατική μπάζα ;

Όπως καθίσταται όλο και πιο εμφανές, είμαι πολύ μπερδεμένος…
Έχει κανείς καμιά καλήν ιδέα ;

Παρ’ όλο που υποψιάζομαι ότι είναι ήδη πλέον αργά για τα παιδιά μου, αφού τελικά, πολύ λίγο τους μετράει το τι τους λέω.
Με έχουν ολοζώντανο εμπρός τους και με παρατηρούν.
Δύο τινά μπορούν να συμβούν : ή να μιμηθούν το ενώπιόν τους πρότυπο, ή να το απορρίψουν !
Α! να μην το ξεχάσω :

«ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…» !!

ΠΤΗΣΗ

Μοιράζομαι μαζί σας την εικόνα που έχω επιλέξει σαν screen-saver στον υπολογιστή μου.

Με βοηθάει να πετάω μακρυά από την ρημάδα την ρουτίνα.

Ανήκω, ευτυχώς, στους προνομιούχους που μπορούν και ταξιδεύουν...

ΑΥΤΟΣΥΣΤΑΣΗ ΝΕΟΥ BLOGGER

Αισθάνομαι την ανάγκη να αυτοσυστηθώ σαν νέος blogger, λίγο λεπτομερέστερα απ' ό,τι αναφέρεται στο γενικό προφίλ μου.
Είμαι, λοιπόν, ένας, σχεδόν εκ γενετής, οργίλος, φαλακρός, γενειοφόρος, μεσήλικας, που γενικώς περνώ απαρατήρητος, εκτός αν με τσαντίσεις πάρα πολύ…
Πανικοβάλλομαι, μπερδευόμενος, όταν με ρωτούν «από πού είσαι;», διότι γεννημένος στην Αδδίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, αισθανόμουν πολύ ‘λευκός’ μέσ’ στους ‘μαύρους’, ενώ αφ' ότου ήρθα σε παιδική ηλικία στην Ελλάδα, αισθάνομαι πολύ ‘μαύρος’ μέσ’ στους ‘λευκούς’, με αποτέλεσμα σήμερα να μην μπορώ να αισθανθώ πουθενά ‘σαν στο σπίτι μου’ !
Πανικοβάλλομαι, όταν με ρωτούν ‘τι δουλειά κάνω’, αλλά έχω αρχίσει να το ξεπερνώ κάπως, από τότε που ελέχθη για μένα ότι ‘…είμαι επαγγελματίας μουσικός και ερασιτέχνης γιατρός, και γι αυτό κάνω απαίσια μουσική !’
Σύμφωνα με τον φίλο και συνάδελφο, Παναγιώτη Καλαφάτη, είμαστε, αυτός, ως ουρολόγος, κι εγώ, ως γαστρεντερολόγος, ιατροί ‘περί…οπής !’
Πανικοβάλλομαι, όταν οι άλλοι βλέπουν τις φωτογραφίες μου και δεν τις ξαναβάζουν στη θέση τους, με την σειρά που τις είχα πριν τις δουν, ή όταν αφήνουν δαχτυλιές στις διαφάνειές μου.
Πανικοβάλλομαι, όταν μου λένε ότι μυρίζουν τα πόδια μου ή ότι τρέχει η μύτη μου, φοβούμενος μήπως έχω γεννηθεί ανάποδα, αφού συνήθως τα πόδια τρέχουν, και οι μύτες μυρίζουν...
Πανικοβάλλομαι, λόγω συστολής, στην θέα των γυναικών, χάνοντας ενώπιόν τους την λαλιά μου, γι’ αυτό και παντρεύτηκα μόνο δύο φορές…μέχρι τώρα !
Όταν έπαιζα μανιωδώς μπάσκετ στα νιάτα μου, πανικόβαλα τους αντιπάλους μου, ως πλέϊ-μέϊκερ, (ως τι άλλο, με ύψος μόλις 1,72), ενώ, αντίπαλοι και μη, όταν πρωτοείδαν στην τηλεόραση τον Γκάλη να παίζει, αναφώνησαν μ’ ένα στόμα : «Ρε σεις, αυτός παίζει σαν τον Στουραϊτη !»
Επειδή δεν είμαι καθόλου μετριόφρων, παρά τις αρχές που διδάχθηκα από το αυστηρότατο σπίτι μου, καταντάω βαρετός, λέγοντας, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, ότι ‘…εμένα, όταν οι φίλοι μου πρωτοείδαν τον Γκάλη στην τηλεόραση είπαν κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π…’
Έχω τρία παιδιά, από τα οποία η Χριστίνα-Στέλλα μου δεν είναι πια παιδί, και σαν νηπιαγωγός, καταφέρνει επιτέλους να με επαναφέρει στην τάξη κάθε φορά, (ουχί σπανίως) που παρεκτρέπομαι, ενώ είναι αδύνατον να μας ξεχωρίσεις από τ’ άλλα δύο, όταν μπλεκόμαστε σε Λαοκοόντεια συμπλέγματα (χωρίς φίδια), αναστατώνοντας το σπίτι, και την στωική σύζυγό μου Φεβρωνία, με τις φωνές και τ’ αστεία μας…
Ο ένας είναι ο πνευματώδης γεροδεμένος έφηβος, πρώην πανελληνιονίκης Judoka, και νυν μουσικός εν τω γίγνεσθαι Κωνσταντίνος - Σταύρος, ο οποίος, όταν τις προάλλες του ζήτησα να παίξουμε μαζί στην κιθάρα "τα μπλουζάκια μας", μου απάντησε ότι αυτός προτιμάει "να παίξουμε τα παντελονάκια μας", (το βρωμόπαιδο).
Η άλλη είναι η γοητευτικότατη τσαχπίνα και δεινή κολυμβήτρια και χορωδός, Αθανασία - Ελένη, πασίγνωστη ως Νάσια.
Γενικά είμαι ένας τύπος μόνιμα πανικόβλητος (όπως, κατά τον γυιό μου, τα βλήτα όταν τρομοκρατούνται), και καθόλου σοβαρός, παρά το γεγονός ότι έχω καταφέρει να ξεγελάσω μία σημαντική μερίδα της κοινωνίας, η οποία πιστεύει ακριβώς το αντίθετο, χάρη στο παραπλανητικό, εκνευριστικά βλοσυρό, σοβαροφανές βλέμμα μου…
Μην βιασθείτε να πείτε "χάρηκα πολύ"...