ΜΑ ΜΠΑΜΠΑ, ΟΛΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΕΣ...

Λοιπόν, εμένα που με βλέπετε, σκαρώνω κάθε τόσο κάτι μικρά κειμενάκια, ούτε καν άρθρα δεν θα τα έλεγα, τα οποία, δημοσιεύονται στην εφημερίδα του Ιατρικού Συλλόγου της Ρόδου, με την ευγενή ανοχή του εκάστοτε Προέδρου του, (σήμερα είναι ο φίλος Χρήστος Μαντάς), και της εκάστοτε Συντακτικής Επιτροπής.
Αυτό γίνεται τόσο, όσο το έχω ανάγκη για να εκτονώνω την κατά καιρούς συσσωρευόμενη οργή μέσα μου, την προκαλούμενη από τα διάφορα συμβαίνοντα έξω μου και γύρω μου !
Το τιράζ της εφημερίδας είναι γύρω στα 1600 φύλα για κάθε τεύχος, που σημαίνει ότι δεν μιλάμε για πολλούς αναγνώστες (αν υπολογίσει κανείς ότι αποδέκτες είναι και κάτι "επίσημοι" που είμαι βέβαιος ότι την πετούν στα σκουπίδια χωρίς καν να την διαβάσουν).
Αλλά ούτε και για λίγους...
Ό,τι κι αν είναι, σκέφθηκα ότι δεν πειράζει πού και πού, θέλοντας να μοιρασθώ τον πόνο μου μαζί σας, να αναρτώ στην ηλεκτρονική μας κοινότητα, κάποια από αυτά, ας τα πούμε αρθράκια, τα πιό αγαπημένα μου.
Θέλω να σας παρακαλέσω να μην τα εκλάβετε ως ξαναζεσταμένη σούπα, διότι δυστυχώς, οι οδυνηρές αιτίες που τα "γέννησαν" πριν από αρκετά χρόνια, υφίστανται μέχρι σήμερα, αφού το χάλι στον τόπο μας, παραμένει ες αεί επίκαιρο...
Να λοιπόν ένα από αυτά που γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 2005 και που δημοσιεύθηκε στην παραπάνω εφημερίδα στα τέλη του 2006, τότε σε περίληψη, τώρα ολόκληρο :

"ΜΑ, ΜΠΑΜΠΑ, ΟΛΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΛΕΣ…"

Εντάξει ρε Κωνσταντίνε, έχεις δίκιο.
Εγώ, (με λίγη κρυφο-ψωρο-περηφάνεια), σε πήρα και σου είπα ότι στις τρείς το απόγευμα θα με δείξει η τηλεόραση σε μία συνέντευξη, με την πρόφαση ότι δεν θα πρόφταινα να έρθω στο σπίτι έγκαιρα, και ότι ήθελα, εσύ τουλάχιστον, να την παρακολουθήσεις.
Πράγματι, όμως, φιλαράκο, έχεις δίκιο.
Όλο τα ίδια και τα ίδια λέω στις συνεντεύξεις.
Όπως και να ‘χει γιόκα μου, σου ζητώ συγγνώμη που σ’ έκανα να βαρεθείς, και σ’ ευχαριστώ που, παρά ταύτα, παρακολούθησες την συνέντευξή μου μέχρι το τέλος, χωρίς ν’ αλλάξεις κανάλι !

Βρε συ, τώρα που το συζητάμε, λές να έχει πάθει το ίδιο κι ο κόσμος που με βλέπει και μ’ ακούει συνέχεια στα κανάλια ;

Να δεις λοιπόν Κωνσταντινάκο μου, αυτό είναι :

Bλέπουν για πολλοστή φορά έναν φαλακρό με γυαλιά που μιλάει στην τηλεόραση, και αλλάζουν γρήγορα κανάλι, μήπως και πέσουν σε καμμιά χαριτωμένη, ζουμερή γκομενούλα, ή σε κάνα ματσάκι ποδοσφαίρου, για να πετάνε καμμία χριστοπαναγία πού και πού, προς εκτόνωση, και να μην δέρνουν την γυναίκα τους και τα παιδιά τους, ή σε κάνα σήριαλ με βαθυστόχαστες, πονεμένες ιστορίες έρωτος και μίσους μετ’ ολίγης περιπετείας, (θυμάσαι τότε που κλάψαμε από συγκίνηση μ’ εκείνον τον γλυκανάλατο τύπο που, με συγκλονιστική ερμηνεία, έθεσε στην συμπρωταγωνίστριά του, την βαθιά φιλοσοφική ερώτηση : «θες, (παύση), να σού κάνω καφέ ;», ή τον άλλο που είπε εκείνο το βαρύγδουπο, ανεπανάληπτο «εγώ, (παύση), πάω έξω…», ή την κοκκινόξανθη χαζοβιόλα που, με αξεπέραστη δραματικότητα, δίνοντας ρεσιτάλ ηθοποιίας, ψέλλισε, υπό τύπον ρητορικής ερώτησης, «εσύ, (παύση), εδώ ;» ).
Διότι, καλέ μου Κωνσταντίνε, τι τους κόφτει τούς τηλεθεατές αν οι γιατροί μένουν απλήρωτοι, ή αν αναγκάζονται να μένουν συνεχώς επί μία εβδομάδα μέσα στο νοσοκομείο, ή αν κινδυνεύουν οι άρρωστοι χωρίς γιατρούς, ή αν κινδυνεύουν οι άρρωστοι με λίγους και ξενυχτισμένους γιατρούς, ή αν το νοσοκομείο πάει από το κακό στο χειρότερο ;
Αυτούς τους νοιάζει αγόρι μου, να περνάνε καλά, με τα βρωμοτσίγαρά τους, τις μπύρες τους, τα νταηλίκια τους, τα κουτσομπολιά τους και τα λοιπά τους.
Αυτοί, παιδί μου, (ξέρεις, οι Κατινομαρίκες με τις «μιζανπλί» και τις «μες», και τα «χρυσή μου» και τα «μη μου πεις» και οι αεριτζήδες Κιτσομήτροι με τις μερσέντες και τα «μπίζνες», που σκοτώνουν τα παιδιά τους αγοράζοντάς τους μηχανάκι, επειδή έχει και το παιδί του γείτονα, που το οδηγούν χωρίς κράνος, επειδή έχουν γνωστό στην τροχαία), νομίζουν ότι θα ζήσουν για πάντα, κι ότι, παρά τα φαγοπότια, τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια, δεν θ’ αρρωστήσουν ποτέ, τρομάρα τους !
Τελικώς όμως, έλα που κάποια στιγμή ο καλός ο Θεούλης, που, εκτός από Παντοδύναμος, είναι και Παντογνώστης, τους στέλνει στο νοσοκομείο για να τους μάθει τι εστί βερίκοκο !
Και βερίκοκο εστί, ότι εκεί, τους περιμένουν, οποιαδήποτε στιγμή του 24ώρου, οι, όπως και να ‘χει κακοπληρωμένοι, οι συχνά απλήρωτοι, οι ξεθεωμένοι και συχνά ξάγρυπνοι γιατροί, οι οποίοι, παρά το ότι, σύμφωνα με κάποιους από την διοίκηση του νοσοκομείου, κοπανατζήδες και χαραμοφάηδες, τούς φροντίζουν, τούς χαρίζουν την ζωή τους, αποκαθιστούν την υγεία τους και τούς στέλνουν σπίτι τους όρθιους και σώους για να συνεχίσουν ν’ ασχολούνται με τις ποταπές λεπτομέρειες της μίζερης ρουτίνας τους, έχοντας όμως, ξοδέψει, προς τούτο, οι ίδιοι, οι ακαμάτηδες γιατροί, τις δικές τους τις ζωές, κι έχοντας καταστρέψει την δική τους ακεραιότητα, σωματική και ψυχική.
Βέβαια, Κωνσταντίνε μου, κάποιους από αυτούς τους τηλεθεατές, ο Παντογνώστης Θεός δεν τους στέλνει σπίτι τους, αλλά εκείνος, ως Παντογνώστης, όλο και κάτι περισσότερο θα ξέρει από εμάς, διότι, εδώ που τα λέμε, δεν μπορεί για όλα να φταίνε οι γιατροί !
Όλοι αυτοί, λοιπόν, που επιστρέφουν θεραπευμένοι στο σπίτι τους, με έναν παράξενο, δυσεξήγητο, για να μην πω ανεξήγητο, μηχανισμό, ξεχνούν αμέσως το Νοσοκομείο, τους γιατρούς, την ζωή τους που κόντεψαν να χάσουν, την υγεία τους που έχασαν και ξαναβρήκαν, τα ξεχνούν όλα αυτά μαζί, τέλος πάντων.
Πατούν Alt, Control και Delete, και κάνουν Reset, και δώσ’ του πάλι τηλεόραση, μη χάσουν, μπάς και γίνει κάνα σκάνδαλο με κάναν φακελάκια-γιατρό ή κάναν δολοφόνο- γιατρό πού ‘κανε λάθος διάγνωση ή πού ‘δωσε λάθος θεραπεία…
Οι άλλοι, οι υπόλοιποι, δεν ξέρουμε τι ακριβώς κάνουν εκεί που βρίσκονται, διότι μέχρι σήμερα, κανείς τους δεν επέστρεψε να μας πεί κάτι διαφωτιστικό !
Όλο αυτό το σενάριο, παιδί μου, είναι πολύ καλά στημένο, με συνταγές δοκιμασμένες στον χρόνο.
Η Πολιτεία, ή αν προτιμάς, το Κράτος, δηλαδή η επέκτασή μας, δηλαδή, εμείς, είναι άριστα οργανωμένο για τους ολίγους.
Αυτοί οι ολίγοι, εναλλάσσονται σε καίρια πόστα, στα οποία , (συνήθως οι ίδιοι και οι ίδιοι), είναι τοποθετημένοι από τα, λεγόμενα, μεγάλα κόμματα, που ουσιαστικά είναι ένα μεγάλο κόμμα, με δύο επιφανειακές όψεις, το οποίο διατηρεί, «εξ επί τούτου», τον παραπάνω περιγραφέντα, Αμνήμονα Λαό, σε κώμα !
Από δίπλα, μπάστακας η Δικαιοσύνη, η οποία, Κέρβερος, έχει τον νού της να μην συμβεί τίποτε που να βλάψει το Κοινωνικό Συμφέρον, ή αλλοιώς, το Γενικό Καλό.
Γι αυτό και όλα λειτουργούν άριστα στον κόσμο που σ’ έφερα αγόρι μου, γεγονός για το οποίο, μόνο συγγνώμη σου οφείλω, ενώ με τον ίδιο, αλάνθαστο, παραπάνω μηχανισμό, περιφρουρείται αυτομάτως και η Υγεία του Λαού. (Περί της Υγείας του Γιατρού, ουδείς λόγος, Κωνσταντίνε μου, ακόμη κι αν, βλαπτόμενη η Υγεία του Γιατρού, επηρεάζει σοβαρά και την Υγεία του Λαού, αλλά ποιος νοιάζεται γυιέ μου ) !
Αν τώρα, παρά ταύτα, εσύ, ως άριστος, προς το παρόν, μαθητής, θελήσεις να γίνεις γιατρός, (λέω, βρε παιδί μου, αν), ο τελευταίος που θα σ’ εμποδίσει να το κάνεις, θα είμαι εγώ, διότι πρόκειται για μία από τις λαμπρότερες επιστήμες που μπορείς να σπουδάσεις.
Όμως, αλίμονό σου, αν θελήσεις να ασκήσεις την Ιατρική σ’ αυτόν τον καταραμένο τόπο.
Θα σε διώξω, κι ας σε στερηθώ, να πας σ’ άλλους τόπους, εκεί όπου οι αληθινά πολιτισμένοι, ξέρουν να τιμούν μία λαμπρή επιστήμη, αναβιβάζοντάς την σ’ αυτό που οι Εισαγγελείς ονομάζουν λειτούργημα, και να μην την μετατρέπουν σ’ ένα ελεεινό επάγγελμα, έτσι όπως δυστυχώς συμβαίνει στην άριστα, για τους ολίγους, οργανωμένη Πολιτεία μας..

Εγώ, τέλος αγόρι μου, θα συνεχίσω να πηγαίνω στις συνεντεύξεις, όταν θα με καλούν, αλλά τώρα πιά, (το έμαθα το μάθημά μου), δεν θα σου ξαναζητήσω να τις παρακολουθήσεις από την τηλεόραση, διότι έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα, εγώ θα συνεχίσω να λέω τα ίδια και τα ίδια, καθ’ ότι, μ’ όλους αυτούς τους ολίγους που εναλλάσσονται γύρω μας, δεν βλέπω ν’ αλλάζουν, για τους πολλούς, τα πράγματα προς το καλύτερο...
Με όλη μου την αγάπη, και με απέραντη στοργή, συγγνώμη,
μπαμπάς.