ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ : ΑΝΙΑΤΟΣ ΝΟΣΟΣ ή ΒΑΡΙΑ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ;

Βρήκα λίγο χρόνο κι έκανα μία μικρή ηλεκτρονική βόλτα.
"Επεσα" πάνω σ' ένα blog, που, πέρα από το το πόσο μου άρεσε, μου έδωσε το ερέθισμα να μοιρασθώ μαζί σας άλλη μία από τις "πονεμένες" ιστορίες της ιατρικής μου σταδιοδρομίας (ή να πώ καλύτερα ταλαιπωρίας ;)
Σόρρυ, αλλά πρόκειται γιά άλλη μία "ξαναζεσταμένη σούπα" που σας σερβίρω.
Τουλάχιστον δεν την ρουφάτε κρύα, αφού δυστυχώς, παραμένει πάντα επίκαιρη :

ΟΙ «ΡΟΜΑΝΤΙΛΑΚΕΣ» ΚΑΙ Ο ΕΜΠΡΑΚΤΟΣ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ

Περί ρομαντισμού ο λόγος. Μην πάει ο νους σας σε ειδυλλιακά ηλιοβασιλέματα, φεγγαράδες, μουσική, ποίηση, ή ζωγραφική. Για άλλο πράγμα μιλάμε εδώ.
Όσοι εξ επιλογής, ή εξ ανάγκης με γνωρίζουν, ξέρουν ότι είμαι «τζώρας», τουτέστιν κάτι σαν στραβόξυλο, γκρινιάρης, καβγατζής, «τρώγομαι με τα ρούχα μου», και άλλα συναφή.
Κάνοντας τις προάλλες μια βουτιά στο παρελθόν, κάπου 2,5 περίπου δεκαετίες πίσω, θυμήθηκα έναν πρόεδρο Δ.Σ. (έτσι έλεγαν τότε τους σημερινούς διοικητές), σ’ ένα από τα νοσοκομεία που διετέλεσα γιατρός, ο οποίος, μετά από μία γερή κόντρα μας, μου είχε πεί ότι είμαι ρομαντικός, και ότι, ως τέτοιος, δεν ήμουν καθόλου πρακτικός, συμπληρώνοντας πως «όχι δηλαδή ότι πείραζε και πολύ που ήμουν ρομαντικός, και μη πρακτικός, διότι ο ρομαντισμός αποτελεί μία από τις προϋποθέσεις για την πρόοδό μας σαν άτομα», κ.λ.π. μπλα, μπλα, μπλα…, αλλά εμένα, δεν ξέρω βρε παιδί μου, αυτό το «ρομαντικός» μού ακούστηκε λίγο σαν βρισιά, (ξέρετε, σαν εκείνη τη λέξη που αρχίζει από «μι-» και τελειώνει σε «-λάκας» ).
Έκτοτε, δυστυχώς πολύ συχνά , η ρετσινιά του «ρομαντι-λάκα» (!!), (επιτρέψτε μου την νεολεξία), με κατατρέχει, διότι φαίνεται ότι δεν επέδειξα την απαραίτητη σοφία (ή προσαρμοστικότητα, ή ευλυγισία, πείτε το όπως θέλετε), να αναθεωρήσω τις απόψεις μου και τις θέσεις μου, με στόχο την εξασφάλιση μίας ομαλότερης επαγγελματικής, και όχι μόνο, πορείας.
Θα μπορούσα, ας πούμε, να επιδοθώ σε διαφόρους τύπους επικύψεων, άλλοτε άλλης «πρακτικής, (το τονίζω), σκοπιμότητος», πράγμα που, από άποψη, ποτέ δεν έκανα !
Μπόρεσα όμως όλα αυτά τα χρόνια να προσδιορίσω με ακρίβεια τι σημαίνει «ρομαντικός», σε αντιδιαστολή με τον «πρακτικό», χρησιμοποιώντας βέβαια τους εν λόγω όρους με τα δικά μου, μη προσαρμοσμένα, κριτήρια και όχι έτσι όπως τους χρησιμοποιούσε ο πάλαι ποτέ πρόεδρός μας !
Υπάρχουν κάποια, ενδεικτικά, παραδείγματα, «βγαλμένα από τη ζωή», που μπορεί να μας βοηθήσουν να καταλάβουμε καλύτερα τι εννοώ :
Είχαμε, που λέτε, έναν συνδικαλιστή στον τότε Σύλλογό μας, ο οποίος, υπό τον φαινότυπο του «αγωνιστή» και «διεκδικητικού», τάχα μου κοπτώμενος («ρομαντικά»), υπέρ των συμφερόντων των συναδέλφων του, είχε κάνει μία μεγάλη βόλτα από τα κόμματα της «αγοράς», βολιδοσκοπώντας τους χώρους, έτσι ώστε να μπορέσει, σε δεύτερη φάση, να φλερτάρει με το κόμμα που τον βόλευε.
Εννοείται ότι το κόμμα που τον βόλευε, τον «βόλεψε» σε μία πολύ προσοδοφόρα διοικητική θέση.
Ο συνδικαλιστής μας, λοιπόν, πέρασε με αξιοθαύμαστη ευκολία, και αρκετό θράσος, από το «στρατόπεδο» των εργαζομένων, στο «απέναντι στρατόπεδο». Αυτός, ήταν ένας πολύ «πρακτικός» συνδικαλιστής, αντίθετα μ’ έναν άλλο, ο οποίος θα απέφευγε τις βόλτες στα κόμματα και θα είχε μείνει «ρομαντικά» προσκολλημένος στις ιδεολογικές του αρχές, ξοδεύοντας το μυαλό του και την ενέργειά του υπέρ των συναδέλφων του.
Για να έρθουμε τώρα και στην «πρακτικότητα» των κομμάτων :
Τα κόμματα έπρεπε να είναι ομάδες ατόμων με κοινό θεωρητικό ιδεολογικό έρεισμα, και με στόχο την ανιδιοτελή άσκηση της εξουσίας υπέρ του κοινωνικού συνόλου (η «ρομαντική» άποψη).
Αντ’ αυτού, τα κόμματα, ευτελίζοντας τον θεσμικό τους ρόλο, εξελίχθηκαν σε άντρα αθέμιτης άσκησης της εξουσίας υπέρ της προώθησης των στενών συμφερόντων των ατόμων που τα απαρτίζουν (η «πρακτική» άποψη).
Γυρίζοντας πίσω στο παράδειγμά μας, όταν ο συνδικαλιστής μας άρχισε το φλερτ με το κόμμα που «τον βόλεψε», το κόμμα, «ρομαντικά» φερόμενο, έπρεπε να τον αποκλείσει από τις τάξεις του, μιάς και, είχε προηγηθεί εκ μέρους του συνδικαλιστού η «Όπου-Φυσάει-ο-Άνεμος» κομματική βόλτα του.
Αντ’ αυτού, «πρακτικά» φερόμενο, μέτρησε πόσες ψήφους κουβαλάει ο μάγκας πίσω, του, και τον δέχθηκε με ανοικτές αγκάλες, χωρίς καμμίαν αντίρρηση από ούτε, έστω και ένα, μέλος του. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Σιγά τώρα, με την Ιδεολογία θ’ ασχολούμασθε ; Για ποιούς μας πέρασες, για ρομαντιλάκες, (λέτε να καθιερωθεί ο όρος) ;
Ας δούμε όμως πιο κάτω και κάποιες άλλες εφαρμογές της «πρακτικότητας» των κομμάτων :
Τοποθετούν, στην κυριολεξία, (όπως ακριβώς τοποθετούμε εμείς ένα βάζο πάνω στην εταζέρα), τους προέδρους των Δ.Σ., (νυν διοικητές), στα νοσοκομεία, με την πρόφαση, να τα διοικήσουν, δηλαδή, να τα οργανώσουν, να συμμαζέψουν τα οικονομικά τους, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα, να επιβραβεύσουν τους αποδοτικούς εργαζόμενους, να επιβάλουν κυρώσεις στους ασυνεπείς, να αξιώσουν σθεναρά την στελέχωσή τους ανάλογα με τις αληθινές τους ανάγκες, και όλα αυτά τα «ρομαντικά» τέλος πάντων.
Ό,τι δηλαδή θα έπρεπε να είναι η Διοίκηση, με κεφαλαίο Δέλτα.
Η αλήθεια είναι, κατά πολύ, «πρακτικότερη» :
Το μοναδικό μέλημα των διοικούντων, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι απλώς να διεκπεραιώνουν την καθημερινότητα, δημιουργώντας και διατηρώντας εντυπώσεις, ουδεμία σχέση έχουσες με τα ισχύοντα στην πραγματικότητα, (σήμερα το λέμε θετικό image !), κρατώντας τα προσχήματα, «τουμπάροντας» τους εύπιστους «ρομαντικούς», μπαλώνοντας τα κακώς κείμενα, κ.ο.κ., κι όλα αυτά, έναντι ενός «πρακτικότατου», διόλου ευκαταφρόνητου, αντιτίμου (βλ. μισθοί, κ.λ.π.).
Μ’ άλλα λόγια, πρόκειται για την θαυματουργή «πρακτικότητα» η οποία διέπει τα γενικώς συμβαίνοντα στους χώρους μας.

Όμως, ευτυχώς, εκτός από τους «πρακτικούς», υπάρχουν, μέσα στην ζωή, και οι ρομαντικοί :
Είναι λοιπόν κάτι μαμάδες, πολύ ρομαντικές, και καθόλου πρακτικές για τους εαυτούς τους, αλλά πολύ πρακτικές, μ’ έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο από αυτόν με τον οποίο είναι "πρακτικοί" οι κομματάρχες, οι συνδικαλιστές, οι διοικητές των νοσοκομείων κι οι λοιποί παρατρεχάμενοι.
Αυτές οι μαμάδες, μεγαλώνουν τα παιδάκια άλλων μαμάδων, που, ή δεν υπάρχουν, ή δεν μπορούν, ή δεν θέλουν να τα μεγαλώσουν οι ίδιες.
Πρόκειται για τις μαμάδες στα Παιδικά Χωριά SOS.
Αν κάνετε τον κόπο να επισκεφθείτε τον δικτυακό τους τόπο, (http://www.sos-villages.gr/), θα δείτε ότι πρόκειται για «…γυναίκες χωρίς άμεσες οικογενειακές υποχρεώσεις με ηλικία 32 έως 45 ετών, γεμάτες ψυχική, σωματική υγεία και συναισθήματα αγάπης για πολλά παιδιά. Κάθε Μητέρα SOS έχει τις ίδιες φροντίδες, υποχρεώσεις και χαρές όπως έχει κάθε φυσική μητέρα…».

Σκέψου λοιπόν να διαθέτεις τα παραπάνω χαρακτηριστικά, και αντί να κοιτάς («πρακτικώς» σκεπτόμενη), τον εαυτούλη σου, ξέρεις τώρα, -βόλτες, λούσα, διασκέδαση, shopping, ταξιδάκια, κ.λ.π.-, να γίνεσαι, («ρομαντικώς» φερόμενη), εφ’ όρου ζωής Μητέρα, σε μία «…συνεχή συνεισφορά στη διαμόρφωση μιας ειρηνικής και ανθρώπινης κοινωνίας…» αποτελώντας «…το άμεσα ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον των παιδιών και την γέφυρά τους προς την κοινωνία μέσα από ένα αίσθημα ασφάλειας και φροντίδας…» για την, «…ψυχική ομαλή πνευματική και σωματική εξέλιξη των παιδιών… ».
Να γίνεσαι εφ’ όρου ζωής Μητέρα συμμετέχοντας, (πιο έμπρακτα από έτσι δεν γίνεται), σε μία «…συνεχή κοινωνική διαδικασία έτσι ώστε η πραγματική και πρακτική της εφαρμογή να αποτελεί μια διαφορετική μορφή κοινωνικής περίθαλψης…».
Να γίνεσαι εφ’ όρου ζωής Μητέρα «…προστατεύοντας, και φροντίζοντας παιδιά σε μία μακροχρόνια, συνεχή και σταθερή βάση, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία και συνεχίζοντας μέχρι να καταστούν ηθικά, κοινωνικά και επαγγελματικά ικανά να σταθούν μόνα τους στην κοινωνία για ν’ αντιμετωπίσουν τις απαιτήσεις της ζωής…»

Καμμία σχέση με την υποκριτική άσκηση φιλανθρωπίας δια της οποίας, δίνοντας ένα νόμισμα ευτελούς αξίας σ’ ένα από τα τόσα παιδάκια των φαναριών του δρόμου, αφ’ ενός διαιωνίζεις το, αυτό καθ’ εαυτό, παθολογικό κοινωνικό φαινόμενο, κι αφ’ ετέρου παίρνεις το συγχωροχάρτι εξαγοράς της συνείδησής σου, δια του οποίου εξασφαλίζεις τον ήσυχο ύπνο σου και την είσοδό σου στον πολυπόθητο παράδεισο, έχοντας εκτελέσει, (νομίζεις), το καθήκον σου προς τον συνάνθρωπο, (μην ξεράσω) !!
Μήπως θα έπρεπε τα κόμματα να δέχονται στους κόλπους τους Μαμάδες SOS ;
Μήπως θα έπρεπε οι κομματάρχες να διόριζαν στα Δ. Σ. των νοσοκομείων Μαμάδες SOS ;
Μήπως θα έπρεπε οι συνδικαλιστές μας να έπαιρναν μαθήματα ρομαντισμού από τις Μαμάδες SOS ;
Μπας και δούμε καμμιάν άσπρη μέρα ;

* Δημοσιεύθηκε στην Στήλη «Η Ιατρική Γραφίδα», της Εφημερίδας του Ιατρικού Συλλόγου Ρόδου «Η Νέα Ιατρική Ενημέρωση», Σεπτέμβριος - Δεκέμβριος 2007, Τεύχη 26 & 27, σελ. 27 .