ΟΙ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ, ΞΑΝΑΖΕΣΤΑΜΕΝΕΣ ΣΟΥΠΕΣ, Νο 2

ΠΟΣΟ ΧΑΜΗΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΟΙ ΥΨΗΛΑ ΙΣΤΑΜΕΝΟΙ

Ποιοι υψηλά ιστάμενοι ρε παιδιά ;
Ελάτε τώρα, έχει βρωμίσει ο τόπος από δαύτους…
Ο «τίτλος» αποκτάται είτε με τον, τάχα μου, αξιοκρατικό τυφλοσούρτη της ιεραρχικής ανόδου, ή με την άνοδο στην εξουσία δια της λαϊκής, λεγόμενης, ετυμηγορίας, είτε δια της αρχαιοτάτης και αλάνθαστης μεθόδου του ρουσφετίου…
Όλοι οι παραπάνω μηχανισμοί ευδοκιμούν και αποδίδουν μέσα στο καταλυτικό περιβάλλον των κομμάτων, βάψ’τε τα ό,τι χρώμα θέλετε εσείς, ειδικά τώρα που οι διάφορες αποχρώσεις έχουν πάψει πια να ξεχωρίζουν σαφώς η μία από την άλλη, κυρίως ιδεολογικώς…
Εγώ, εδώ, θα σταθώ λίγο στους υψηλά ιστάμενους πολιτικούς άνδρες του τόπου.
Δεν θυμάμαι ποτέ στην μέχρι τώρα ενσυνείδητη ζωή μου να πέρασε από το πολιτικό στερέωμα έστω και ένας από αυτούς, που να με έπεισε ότι ανήλθε στην εξουσία ενδιαφερόμενος στ’ αλήθεια για τα κοινά, και όχι, σχεδόν πάντα απροκάλυπτα, για τον εαυτό του.
Για παράδειγμα, οι δύο πρόσφατοι Υπουργοί Υγείας μας. (Παρακαλώ οι, κατ’ όνομα σοσιαλιστές, πρασινισμένοι όχι από την ιδεολογία τους, αλλά από το κακό τους που έχασαν τα χρυσά κουτάλια, να μην τρίβουν τα χέρια τους, χαρούμενοι, επειδή θα τα ψάλλω στους μπλε αντιπάλους τους. Να μην ξεχνάμε ότι τα μαθήματα περί “one-man-show”, οι μπλε, από τους πράσινους τα πήραν !).
Ας ξαναγυρίσουμε στους Υπουργούς μας.
Ο πρώτος, έδωσε το show του στην Βουλή, έχρισε συλλήβδην και εκ προοιμίου τους εργαζόμενους του Νοσοκομείου μας, ανεξαρτήτως ιδιότητος, «κομπιναδόρους», και μετά αποχώρησε για να συνεχίσει το show business στον Δήμο της πρωτεύουσας, χωρίς να ανακαλέσει, μιας και ποτέ δεν απεδείχθη η κομπίνα, ζητώντας την οφειλόμενη αντρίκια, (το τονίζω), συγγνώμη, και αφήνοντάς μας στιγματισμένους. (Δεν βαριέσαι, αυτές οι ευαισθησίες είναι «ψιλά γράμματα»).
Ο δεύτερος, αφού πρώτα δήλωσε άγνοια περί του εγκλήματος, έδωσε σειρά από shows, υποσχόμενος δεξιά-αριστερά τόσες προσλήψεις όσες για να φάν’ κι οι κότες, (προσλήψεις που εμείς ποτέ δεν είδαμε βέβαια), και, (υποψιάζομαι), σιγά-σιγά, ετοιμάζεται κι αυτός να «μας την κάνει» γι αλλού, αφήνοντάς μας το χοντρό παλούκι της 48ωρης / 58ωρης εβδομαδιαίας απασχόλησης, με το οποίο τελικά θα διαλυθεί το Ε.Σ.Υ.
Αμφότεροι, θα έχουν αφήσει πίσω τους το στίγμα του «επιτυχημένου» Υπουργού, γεγονός ενδεικτικό της κατάντιας του λαού μας.
Μπαίνω στον πειρασμό να μοιραστώ μαζί σας, ως μη υψηλά ιστάμενος, κάποιες παιδαριώδεις, ρητορικές, ας τις πω, απορίες που με βασανίζουν εδώ και καιρό τώρα :
Αυτοί οι άνθρωποι, πριν πάνε το βράδυ στο κρεβάτι τους, δεν κάνουν ποτέ έναν μίνι απολογισμό, μπας και, σε κάποια στιγμή νοιώσουν την ανάγκη να απολογηθούν, έστω στον εαυτό τους, αποκτώντας έτσι το δικαίωμα να κερδίσουν έναν κάπως ήσυχο ύπνο ;
Και πώς συνεχίζουν να περιφέρονται στα Υπουργεία στις τηλεοράσεις, και στα λοιπά πανηγύρια, και μας κοιτούν ίσια στα μάτια, ξεδιάντροπα, συνεχίζοντας να καλλιεργούν την εικόνα του «επιτυχημένου» ;
Και πώς εμείς δεν τους αντιμετωπίζουμε σαν κατάπτυστους, αλλά τους βοηθούμε να διατηρήσουν την παραπάνω εικόνα τους ;
Θα προσπαθήσω ν’ απαντήσω :
Η άρχουσα τάξη έχει οργανώσει την αγωγή μας, ουχί τυχαίως, κατά τέτοιο τρόπο, ώστε, οι φέροντες, κάθε είδους αξιώματα, να αποκτούν μία δυσπρόσιτη, για να μην πω απρόσιτη, θέση στην ιεραρχία του κράτους, η οποία με την σειρά της, τους προσδίδει μία πολύ βολική, μυθική διάσταση, και κάπως έτσι, τους θέτει στο απυρόβλητο.
Τι μας συμβαίνει δηλαδή ;
Ξεχνούμε ότι όλοι αυτοί οι κύριοι είναι άνθρωποι και αυτοί σαν κι εμάς, που πάνε τουαλέτα, κοιμούνται, ή έχουν αϋπνίες, ρεύονται, ερωτεύονται, πέρδονται, έχουν μυστικά, πανικοβάλλονται, σκαλίζουν την μύτη τους, μισούν, σκανδαλίζονται, κοροϊδεύουν, γελούν, ιδρώνουν, κλαίνε, ακριβώς όπως κι εμείς…
Σε τι διαφέρουμε λοιπόν ;
Κάνω μία δεύτερη απόπειρα απάντησης, θέτοντας άλλον έναν, ρητορικό, προβληματισμό :
Είναι ευφυέστεροι ημών, κι αν ναι, ποιος το κρίνει ;
Δεν απαντώ, για να μην θίξω κανέναν κι έχω μετά τρεχάματα…
Μήπως είναι πονηρότεροι ημών ;
Έτσι όμως προκύπτει κι άλλο, υπαρξιακού τύπου αυτήν την φορά, ερώτημα :
Είναι η πονηριά μορφή ευφυΐας, κι αν ναι, σε τι διαφέρει από αυτή ;
Ιδού άλλη μία απόπειρα απάντησης :
Η πονηριά, αναμφισβήτητα είναι μορφή ικανότητος που τους παρέχει την δυνατότητα να δρούν και να φέρονται αθέμιτα, εκμεταλλευόμενοι το προαναφερθέν απυρόβλητο της αξιωματικής τους ιδιότητος. Έλα όμως που η εν λόγω τακτική αποδίδει βραχυπρόθεσμα μόνο! Ευφυΐα πάντως δεν είναι.
Ξεχνούν όμως κάτι πολύ βασικό :
Οι πονηροί διαθέτουν άλλη μία, σύμφυτη με την πονηριά, ιδιότητα που είναι η «Αχίλλειος πτέρνα» τους :
Κάτι παθαίνουν όλοι αυτοί στην μοναξιά της κορυφής, και πάντα, μα πάντα, υποτιμούν την νοημοσύνη και τις λοιπές ικανότητες ημών των υπολοίπων, των στοιχειωδώς σκεπτόμενων, χαμηλά ισταμένων.
Κι εμείς οι υπόλοιποι, που δεν είμαστε και λίγοι εδώ που τα λέμε, διαθέτουμε τελικώς, το αλάνθαστο κριτήριο, (ανεξάρτητα από την αγωγή στην οποία μας έχουν εκθέσει), με το οποίο συνειδητοποιούμε, δυστυχώς, ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους σαν κι εμάς, ή και πολύ κατώτερους ημών, οι οποίοι, συνεχίζοντας να μας υποτιμούν, επιλέγουν ποταπές συμπεριφορές, υποπίπτοντας κατά συρροή σε απατηλές ενέργειες που όχι μόνον δεν τους τιμούν, αλλά και τους καθιστούν κάθε άλλο παρά υψηλά ιστάμενους.
Πιο χαμηλά, δεν γίνεται…

* Δημοσιεύθηκε στην στήλη «Ρήσεις και Αντιρρήσεις», της εφημερίδας του Ιατρικού Συλλόγου Ρόδου «Η Νέα Ιατρική Ενημέρωση», Μάϊος - Ιούνιος 2007, Τεύχος 24, σελ. 14 .