ΑΥΤΟΣΥΣΤΑΣΗ ΝΕΟΥ BLOGGER

Αισθάνομαι την ανάγκη να αυτοσυστηθώ σαν νέος blogger, λίγο λεπτομερέστερα απ' ό,τι αναφέρεται στο γενικό προφίλ μου.
Είμαι, λοιπόν, ένας, σχεδόν εκ γενετής, οργίλος, φαλακρός, γενειοφόρος, μεσήλικας, που γενικώς περνώ απαρατήρητος, εκτός αν με τσαντίσεις πάρα πολύ…
Πανικοβάλλομαι, μπερδευόμενος, όταν με ρωτούν «από πού είσαι;», διότι γεννημένος στην Αδδίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, αισθανόμουν πολύ ‘λευκός’ μέσ’ στους ‘μαύρους’, ενώ αφ' ότου ήρθα σε παιδική ηλικία στην Ελλάδα, αισθάνομαι πολύ ‘μαύρος’ μέσ’ στους ‘λευκούς’, με αποτέλεσμα σήμερα να μην μπορώ να αισθανθώ πουθενά ‘σαν στο σπίτι μου’ !
Πανικοβάλλομαι, όταν με ρωτούν ‘τι δουλειά κάνω’, αλλά έχω αρχίσει να το ξεπερνώ κάπως, από τότε που ελέχθη για μένα ότι ‘…είμαι επαγγελματίας μουσικός και ερασιτέχνης γιατρός, και γι αυτό κάνω απαίσια μουσική !’
Σύμφωνα με τον φίλο και συνάδελφο, Παναγιώτη Καλαφάτη, είμαστε, αυτός, ως ουρολόγος, κι εγώ, ως γαστρεντερολόγος, ιατροί ‘περί…οπής !’
Πανικοβάλλομαι, όταν οι άλλοι βλέπουν τις φωτογραφίες μου και δεν τις ξαναβάζουν στη θέση τους, με την σειρά που τις είχα πριν τις δουν, ή όταν αφήνουν δαχτυλιές στις διαφάνειές μου.
Πανικοβάλλομαι, όταν μου λένε ότι μυρίζουν τα πόδια μου ή ότι τρέχει η μύτη μου, φοβούμενος μήπως έχω γεννηθεί ανάποδα, αφού συνήθως τα πόδια τρέχουν, και οι μύτες μυρίζουν...
Πανικοβάλλομαι, λόγω συστολής, στην θέα των γυναικών, χάνοντας ενώπιόν τους την λαλιά μου, γι’ αυτό και παντρεύτηκα μόνο δύο φορές…μέχρι τώρα !
Όταν έπαιζα μανιωδώς μπάσκετ στα νιάτα μου, πανικόβαλα τους αντιπάλους μου, ως πλέϊ-μέϊκερ, (ως τι άλλο, με ύψος μόλις 1,72), ενώ, αντίπαλοι και μη, όταν πρωτοείδαν στην τηλεόραση τον Γκάλη να παίζει, αναφώνησαν μ’ ένα στόμα : «Ρε σεις, αυτός παίζει σαν τον Στουραϊτη !»
Επειδή δεν είμαι καθόλου μετριόφρων, παρά τις αρχές που διδάχθηκα από το αυστηρότατο σπίτι μου, καταντάω βαρετός, λέγοντας, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, ότι ‘…εμένα, όταν οι φίλοι μου πρωτοείδαν τον Γκάλη στην τηλεόραση είπαν κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π…’
Έχω τρία παιδιά, από τα οποία η Χριστίνα-Στέλλα μου δεν είναι πια παιδί, και σαν νηπιαγωγός, καταφέρνει επιτέλους να με επαναφέρει στην τάξη κάθε φορά, (ουχί σπανίως) που παρεκτρέπομαι, ενώ είναι αδύνατον να μας ξεχωρίσεις από τ’ άλλα δύο, όταν μπλεκόμαστε σε Λαοκοόντεια συμπλέγματα (χωρίς φίδια), αναστατώνοντας το σπίτι, και την στωική σύζυγό μου Φεβρωνία, με τις φωνές και τ’ αστεία μας…
Ο ένας είναι ο πνευματώδης γεροδεμένος έφηβος, πρώην πανελληνιονίκης Judoka, και νυν μουσικός εν τω γίγνεσθαι Κωνσταντίνος - Σταύρος, ο οποίος, όταν τις προάλλες του ζήτησα να παίξουμε μαζί στην κιθάρα "τα μπλουζάκια μας", μου απάντησε ότι αυτός προτιμάει "να παίξουμε τα παντελονάκια μας", (το βρωμόπαιδο).
Η άλλη είναι η γοητευτικότατη τσαχπίνα και δεινή κολυμβήτρια και χορωδός, Αθανασία - Ελένη, πασίγνωστη ως Νάσια.
Γενικά είμαι ένας τύπος μόνιμα πανικόβλητος (όπως, κατά τον γυιό μου, τα βλήτα όταν τρομοκρατούνται), και καθόλου σοβαρός, παρά το γεγονός ότι έχω καταφέρει να ξεγελάσω μία σημαντική μερίδα της κοινωνίας, η οποία πιστεύει ακριβώς το αντίθετο, χάρη στο παραπλανητικό, εκνευριστικά βλοσυρό, σοβαροφανές βλέμμα μου…
Μην βιασθείτε να πείτε "χάρηκα πολύ"...