Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

ΑΝΤΙ ΕΥΧΩΝ

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ (ΘΡΑΣΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ !)

Οι εκπρόσωποί μας στην Βουλή, τήρησαν ενός λεπτού σιγή στην μνήμη του 15χρονου Αλέξανδρου.
Δεν λέω, θα μπορούσαν και να μην το είχαν κάνει.
Αναρωτιέμαι όμως, ήταν μόνο μία οφειλόμενη συμβολική πράξη, ή ήταν και μία προσπάθεια των περισσότερων από αυτούς να μας πείσουν ότι, τάχα μου, ο φόνος του παιδιού ήταν μία «τυχαία» μεμονωμένη περίπτωση ;

Εμείς όμως, που δεν είμαστε καθόλου λίγοι, «δεν μασήσαμε» !

Πρώτον διότι ο μπάτσος που δολοφόνησε το παιδί, έπρεπε το λιγότερο, να είχε ζητήσει συγγνώμη (αλλά προς τούτο απαιτείται μέγα όσχεο, το οποίο προφανώς δεν διαθέτει).
Όχι διότι κάτι τέτοιο θα απάλυνε τον πόνο των τραγικών γονιών, αλλά διότι, πώς να το κάνουμε, έπρεπε.
Πολύ περισσότερο εφ’ όσον ισχυρίζεται ότι το βλήμα εξοστρακίσθηκε…
Δεύτερον, αντ’ αυτού, δασκαλεμένος από τον στυγνό συνήγορό του, προσπάθησε να λερώσει την μνήμη του νεκρού, αναφερόμενος στην τάχα μου «αποκλίνουσα συμπεριφορά» του παιδιού !
Τρίτον, διότι, μετά τον φόνο, οι συνάδελφοί του, οπλισμένοι σαν αστακοί, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, είχαν βάλει στην μέση ένα κοριτσόπουλο και, αμετανόητοι, το γρονθοκοπούσαν, κλωτσώντας το από πίσω, (Ω, της ανδρείας !).
Τέταρτον, διότι, πάντα μετά τον φόνο, οι άλλοι συνάδελφοί του, επίσης μπροστά στα μάτια μας, επίσης αμετανόητοι, συνέχισαν να πυροβολούν στον αέρα, τάχα μου προς εκφοβισμό των τρομοκρατών (πολλούς βολεύουν τελικά αυτοί οι τρομοκράτες...) !

Πολλές οι συμπτώσεις, για να δεχθούμε την στάχτη που προσπαθούν να μας ρίξουν στα μάτια...

Οι αστυνομικοί, στην μία περίπτωση, σκοτώνουν αθώους από υπερβάλλοντα ζήλο (;), ή, καλύτερα, διεπόμενοι από μία, παλαιόθεν, και ουχί τυχαίως, εγκατεστημένη, νοσηρή νοοτροπία (αλληλοστήριξη Εξουσίας – Αστυνομίας), και στην άλλη, αδρανούν, κρυμμένοι πίσω από την γελοία δικαιολογία «να μην προκαλέσουμε...».
Πού ήταν, να προστατεύσουν τους πολίτες, τις επιχειρήσεις, και τις περιουσίες τους από τις καταστροφές ;
Την απάντηση γνωρίζει πολύ καλά η κυβέρνηση, και όχι μόνο...
Άλλωστε, πως θα κινηθεί η αγορά των τζαμάδων και των λοιπών μαστόρων, γιορτιάρες μέρες ;

Προσπάθησαν επίσης, υποκριτικά, να μας πείσουν ότι και οι ταραχές ήσαν μεμονωμένες ενέργειες «γνωστών αγνώστων», «κουκουλοφόρων», «αντιεξουσιαστών», και λοιπών ομάδων, βαφτίστε τις όπως αρέσει, ή όπως βολεύει, στον καθένα.

Ούτε κι εδώ «μασήσαμε» !

Εμείς είδαμε με τα μάτια μας να φουντώνει και να εξελίσσεται μπροστά μας μία κοινωνική εξέγερση , ουδεμία σχέση έχουσα με μεμονωμένα περιστατικά, την οποία τελικά φαίνεται ότι ο τόπος είχε ανάγκη όχι μόνο γιά εκτόνωση της συσσωρευμένης έντασης , αλλά και σαν το ορμητήριο για την επιθυμητή, και μη εισέτι επιτελεσθείσα, κάθαρση.

Δυστυχώς η βία, στην προκειμένη περίπτωση ήταν αναπόφευκτη, σαν απάντηση στην βία της εξουσίας εκφρασμένης από την πίεση που ασκήθηκε στις μάζες τόσο δια της ανυπαρξίας όσο και δια της φαυλότητας του, (λεγόμενου), κράτους.
Άλλος ένας βασικός καταλύτης που προκάλεσε τις εκδηλώσεις βίας, και που δεν μπορεί να μην ληφθεί υπ’ όψη, είναι το θολό μέλλον που περιμένει τους νέους μας, το οποίο, ταυτισμένο με την αβεβαιότητα, τους στερεί κάθε ελπίδα και τους προκαλεί ασφυκτική αγωνία.
Τα παιδιά, ορθώς λένε: «...κακά και αφιλόξενα σχολεία, κακοί καθηγητές, άχρηστες γνώσεις, κοντόφθαλμο “παπαγαλικό” σύστημα εκπαίδευσης, παραπαιδεία, κ.λπ.» .
Για να εισαχθούν στο Πανεπιστήμιο, και αποφοιτώντας, να τους περιμένει η «επιβράβευση», ποιάς επαγγελματικής αποκατάστασης, σε μία κοινωνία όπου επιβιώνει και επικρατεί, όχι ο ικανός κι ο άξιος, αλλά ο αεριτζής κι ο κομπιναδόρος ;

Βέβαια, η βία, αφ’ εαυτής, είναι καταδικαστέα, ως πρωτόγονη, μη πολιτισμένη αντίδραση και τα μελανά σημεία όσων προσφεύγουν σ’ αυτήν με στείρο τρόπο, μόνο για εκτόνωση, και όχι σαν αποτέλεσμα μιάς βαθύτερης, συνειδητοποιημένης διεργασίας, δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ασήμαντα.
Η άσκηση βίας σαν θεραπευτικό μέσο ενάντια στην κρατική βία, ενέχει, όπως ακόμη και τα καλύτερα φάρμακα, παρά την άριστη χρήση τους, τον θεωρητικό κίνδυνο εμφάνισης παρενεργειών, και να που μία τέτοια μελανή παρενέργεια, «λέρωσε» την εξέγερση :
Η πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Κανείς δεν γνωρίζει ποιοί ακριβώς διέπραξαν το έγκλημα, (ή μήπως γνωρίζουμε ;), αλλά το βέβαιον είναι ότι όλοι μας, και πιό πολύ απ’ όλους, και εξ ορισμού, οι φοιτητές, έπρεπε να την είχαμε περιφρουρήσει.
Οφείλουμε να θρηνήσουμε την, χωρίς αντίκρισμα, απώλειά της, σχεδόν όσο θρηνήσαμε τις, κατά καιρούς, απώλειες όλων των συνανθρώπων μας, συμπεριλαμβανόμενου του Αλέξανδρου, οι θυσία των οποίων, θέλω να πιστεύω ότι, τουλάχιστον, «έπιασε τόπο»...
Η δεύτερη μελανή παρενέργεια ήταν το ξέσπασμα της βίας πάνω στις περιουσίες και στις επιχειρήσεις που αφ’ ενός θρέφουν έναν σωρό εργαζόμενους, μεροκαματιάρηδες και αφ’ ετέρου θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκουν σε δικούς μας ανθρώπους.
Όταν ξέρεις ποιός είναι ο εχθρός, τον αναγνωρίζεις και τον αντιμετωπίζεις με ό,τι μέσο διαθέτεις. Ούτε πολεμάς τους συμπολεμιστές σου, αποδυναμώνοντάς τους, ούτε ξεσκίζεις τις σάρκες σου...

Κάποιοι μπέρδεψαν τα στρατόπεδα, ή μήπως τα στρατόπεδα συμφέρει σε κάποιους, (καθόλου άγνωστους), να είναι μπερδεμένα ;
Οι κουκούλες δεν κρύβουν μία ομοιογενή ομάδα.
Οι κουκούλες μπορούν να κρύψουν τους πάντες.
Ακόμη και τους προβοκάτορες, (κυρίως αυτούς !), που γλεντάνε και χαίρονται, ( οι μόνοι), μέσα στην αναμπουμπούλα, υποδαυλίζοντάς την, προς όφελος των ολίγων που, μ’ αυτόν τον τρόπο, στρογγυλοκάθονται όλο και πιό βαθιά στις πολυθρόνες της εξουσίας, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι τους έχουμε ανάγκη για να αποκαταστήσουν, τάχα μου, την τάξη.
Ο τρομερός Λαζόπουλος, δυό εικόνες έδειξε με τους λοστούς και τα μπουφάν, και δυό κουβέντες είπε, αρκετές για να ξεμπροστίσει τους κουκουλοφόρους και τους μπάτσους που «συμπεθέριαζαν» ανεπαίσχυντα και απροκάλυπτα, ενώπιον της εμβρόντητης Κοινωνίας.
Και οπωσδήποτε, το να κρύβεσαι πίσω από μία κουκούλα, αφ’ ενός δεν συνιστά πράξη ανδρείας και, αφ’ ετέρου, ακόμη και αν οι προθέσεις σου είναι οι αγνότερες, η κουκούλα σού τις λερώνει.
Και να μην ξεχνάμε επίσης ότι η χρήση της κουκούλας συνιστά, δια της ανωνυμίας που σου παρέχει, ως επίπλαστο πλεονέκτημα, αναμφισβήτητα, μίαν ανισότητα.
Αυτά βέβαια ισχύουν, όχι στις παρακμιακές κοινωνίες σαν την δική μας όπου η ανισότητα καλλιεργείται ενσυνείδητα σε όλες της εκφάνσεις της ζωής μας...

Φαίνεται, τελικά, πως οι μόνοι που έκαναν καλά την δουλειά τους ήταν οι αναξιοπαθούντες, γηγενείς και μετανάστες, πολίτες του τόπου, ( ευπαθείς κοινωνικές ομάδες τους αποκαλούν), που επιδόθηκαν σε λεηλασίες, γιά να ξεγελάσουν, δυστυχώς πολύ προσωρινά, την ανέχειά τους και την πείνα τους.
Μην μου πείτε ότι μας σοκάρισε το πλιάτσικο των κακομοίρηδων αυτών Αθλίων !
Εδώ, οι άλλοι, τόσον οι εναλλασσόμενοι στην εξουσία όλα αυτά τα χρόνια, όσο και οι υπόλοιποι, που ξεροσταλιάζουν στην σκιά τους, περιμένοντας πότε θα έρθει η σειρά τους στο φαγοπότι, επιδίδονταν σε λεηλασίες ολκής, δήλες και άδηλες, καθ’ όλη την διάρκεια της πρόσφατης Ιστορίας του Τόπου, και «δεν έτρεχε τίποτε», μέχρι που φτάσαμε στον, φλεγόμενο, πάτο !

Όλοι εμείς οι υπόλοιποι, που δεν είμαστε, επαναλαμβάνω, καθόλου λίγοι, όντας συνένοχοι στην παρακμή, λόγω της ανοχής μας, και συμμέτοχοι στην πολύμορφη και πολύπλευρη κρίση, παρακολουθήσαμε τα γεγονότα μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεών μας, μέχρις ότου, τα υπό παρακολούθηση γεγονότα, με κύριους πρωταγωνιστές τα παιδιά μας, (το μόνο αισιόδοξο σημείο όλης αυτής της ιστορίας), μάς αιφνιδίασαν, αφυπνίζοντάς μας και δείχνοντάς μας, με την θαρραλέα αντίδρασή τους, τον δρόμο προς την διέξοδο από τα αδιέξοδα στα οποία αφήσαμε, με την παθητική μας στάση, τους κυβερνώντες και τους δήθεν αντιπολιτευόμενους, να μας παρασύρουν και εγκλωβίσουν...

Ο κόμπος πάντως έφτασε στο χτένι :

Οι κυβερνητικοί πρέπει να σταματήσουν τις απόπειρες «αγοράς χρόνου», και να παραιτηθούν εν σώματι (προς τούτο, επίσης απαιτείται μέγα όσχεο, τόσο, όσο να χωράει ανάλογου μεγέθους γεννητικούς αδένες, τους οποίους, ως γνωστόν, ουδείς εξ αυτών διαθέτει).
Έπρεπε άλλωστε να το είχαν κάνει από την πρώτη στιγμή, χωρίς να περιμένουν πρώτα να καεί το σύμπαν.
Ούτως ή άλλως απόντες ήσαν, απασχολημένοι με τις κομπίνες και την μάσα...

Οι της μείζονος μειοψηφίας να παρατήσουν τις θεατρικές, λαϊκίστικες, ενέργειες του τύπου «ανάβουμε κεράκια στις γειτονιές», και να πάψουν να προσπαθούν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τις δικές τους τις ρεμούλες, (άλλωστε, όσο διερευνώνται τα σκάνδαλα της γαλάζιας δεξιάς, τόσο μπερδεύονται οι ρίζες τους με τους πράσινους, κατ’ όνομα σοσιαλιστές! ), ενώ οι της ελάσσονος μειοψηφίας, να σταματήσουν τις ανόητες κοκορομαχίες, και να ανασκουμπωθούν μαζί με τους υπόλοιπους, μπας και μπορέσουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

Όλοι τους δε, να πάψουν επιτέλους να σπεκουλάρουν πάνω στον θάνατο του αδικοχαμένου Αλέξανδρου...

Μετά απ’ όλα αυτά, πώς να ευχηθώ «Ευτυχισμένο το Νέο Έτος» ;


Γιάννης Στουραΐτης, Ρόδος, Δεκέμβριος 2008.

Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

ΕΥΘΕΑ, ΚΑΙΡΙΑ, ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Η παρακάτω ανοικτή επιστολή δημοσιεύθηκε στον Τοπικό Τύπο της Ρόδου.
Δεν έτυχε ούτε μίας, έστω και προσχηματικής, απαντήσεως !!

ΠΑΙΔΑΡΙΩΔΗΣ (;) ΑΠΟΡΙΑ ΙΑΤΡΟΥ

Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιβάλλει 48ωρη εβδομαδιαία απασχόληση, για προστασία των ασθενών από κουρασμένους, και άρα επιρρεπείς σε λάθη, γιατρούς.
Αυτό κατοχυρώθηκε με Νόμο του Ελληνικού Κράτους.
Έτσι, οι εφημερίες που μπορούμε να κάνουμε, σύμφωνα με τον νόμο, μειώνονται δραματικά. Αυτό συνεπάγεται, πρώτον, δραματική μείωση των αποδοχών μας, και δεύτερον, ότι λόγω υποστελέχωσης, τα Τμήματα μένουν ακάλυπτα για αρκετές μέρες τον μήνα !!
Η λύση να στελεχωθούν τα Τμήματα, μοιάζει να είναι οικονομικά ανέφικτη για το Κράτος (το μικρό Γαστρεντερολογικό Τμήμα μας, στελεχωμένο, από γεννησιμιού του, με μόνον δύο γιατρούς, θα χρειασθεί τουλάχιστον άλλους έξι, για να καλυφθούν οι εφημερίες ! Πολλαπλασιάστε το επί όλες τις κλινικές του νοσοκομείου, επί όλα τα νοσοκομεία της χώρας, για να καταλάβετε την έκταση του οικονομικού μεγέθους).
Βέβαια, εάν οι πολιτικοί άνδρες της χώρας διαχειριζόντουσαν το δημόσιο χρήμα συνετά και χρηστά, δεν θα υφίστατο οικονομικό ζήτημα, και αυτό, για να μην ξεχνιόμαστε, δεν είναι καθόλου «αλλουνού παπά ευαγγέλιο»…
Μέχρι τώρα, που λέτε, η κυβέρνηση, με δεδομένη την υποχρέωσή της να εφαρμόσει την Ευρωπαϊκή Οδηγία περί της 48ώρης εβδομαδιαίας απασχόλησης των γιατρών, αντί των απαιτουμένων ενεργειών, ανέβαλε, με διάφορα τεχνάσματα, την ουσιαστική αντιμετώπιση της κατάστασης που ήταν προ πολλού βέβαιο ότι θα προκύψει, και που τελικά, ω του θαύματος, προέκυψε !
Τώρα όμως, η Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου, τελεσίδικα απεφάνθη ότι τα κόλπα αυτά είναι παράνομα, και άρα, αν εμείς εφημερεύσουμε ξεπερνώντας τον ουδό των 48 ωρών την εβδομάδα, είμαστε παράνομοι !
Οι εφευρετικότατοι, και με ταχύτατα αντανακλαστικά, διεκπεραιωτές των κρίσεων, προσέφυγαν σε έναν άλλον εκτρωματικό χειρισμό (βλέπε μανούβρα), πληροφορώντας μας ότι όποιος από εμάς θέλει να εφημερεύσει παραπάνω, καταστρατηγώντας τον Νόμο, μπορεί να το κάνει υποβάλλοντας μίαν υπεύθυνη δήλωση με την οποία παίρνει όλη την ευθύνη πάνω του (δηλαδή αν συμβεί κάτι, δεν μπορεί να επικαλεσθεί ότι τον ανάγκασαν να εφημερεύσει παραπάνω και ότι ήταν κουρασμένος, γι αυτό έκανε λάθος κ.λ.π., κ.λ.π.), και αυτό, χωρίς την εγγύηση ότι θα πληρωθεί γιά τις εφημερίες που θα εκτελέσει, δεδομένου ότι το κονδύλιο που ενέκρινε η Κυβέρνηση, στην αρχή του χρόνου, για την κάλυψη των εφημεριών, δεν επαρκεί, για όλους τους μήνες του τρέχοντος έτους, καθεστώς καθόλου νέο για το, χρονίως δοκιμαζόμενο, Νοσοκομείο μας και για τις πολύπαθες καμπούρες μας…
Το γλέντι όμως αρχίζει τώρα :
Εμείς καταθέσαμε Πρόγραμμα Εφημεριών σύμφωνο με τον νόμο, μη υπερβαίνοντας το 48ωρο, με συνέπεια το Τμήμα να μένει ακάλυπτο κατά τα 2/3 του μήνα !
Ο Διοικητής του Νοσοκομείου δεν μπορεί να εγκρίνει το εν λόγω πρόγραμμα, διότι, αν αφήσει το Τμήμα ακάλυπτο έστω και μία μέρα, θα μηνυθεί αυτεπαγγέλτως γιά αμέλεια !
Άρα ο διοικητής υποχρεούται να μας βάλει να εφημερεύσουμε πάνω από το 48ωρο, δηλαδή, να παρανομήσουμε !
Αν εμείς υπακούσουμε, εκόντες άκοντες, στην εντολή του διοικητή, δικαιούμασθε να τον μηνύσουμε διότι μας αναγκάζει να παρανομήσουμε !
Αν δεν συμμορφωθούμε, θα μας μηνύσει ο κ. εισαγγελέας διότι αφήσαμε το Τμήμα ακάλυπτο, μη πειθαρχώντας στον διοικητή !

Επειδή διακατέχομαι από βαθιά πίστη και σεβασμό προς τους Θεσμούς, ασφυκτιώ, όντας παγιδευμένος σε όλο αυτό το (μη) σύστημα που αντιβαίνει όλες μου τις Αρχές :

- Σεβασμός στο δικαίωμα των ασθενών μας να νοσηλεύονται ασφαλώς και αξιοπρεπώς,
- Σεβασμός στο δικαίωμα των γιατρών να δουλεύουμε υπό αξιοπρεπείς συνθήκες, και να αμοιβόμασθε με αξιοπρεπείς μισθούς,
- Απαίτηση των γιατρών να ενθαρρυνόμασθε επιβραβευόμενοι, όταν το αξίζουμε,
- Απαίτηση για εκπλήρωση της αξιωματικής υποχρέωσης των εκπροσώπων των Θεσμών να μας επαναφέρουν στην τάξη όταν παρεκτρεπόμαστε,
- Απαίτηση για εκπλήρωση της αξιωματικής υποχρέωσης της Πολιτείας να παρέχει σε όλους, όλα τα παραπάνω θεμελιώδη…

Έχω, εύλογα λοιπόν, την εξής, ίσως και παιδαριώδη, απορία :
Ο κ. εισαγγελεύς, ορθώς, εφαρμόζει τον Νόμο, και προτίθεται να μοιράσει απλόχερα μηνύσεις προς πάσα κατεύθυνση, αφήνοντας όμως, παράλληλα, στο απυρόβλητο τον, αρμοδιότερο όλων, Υπουργό Υγείας, ο οποίος με την όλη, μέχρι τούδε, στάση του, μην εφαρμόζοντας την Ευρωπαϊκή Οδηγία, έχει επιτρέψει να υφίσταται αυτό το επικίνδυνο μπάχαλο από το οποίο κινδυνεύουμε εν δυνάμει, όχι μόνον οι ασθενείς, αλλά και οι γιατροί.
Εγώ, ως δυνητικώς διωκόμενος, (μόνο και μόνο επειδή είμαι γιατρός σε αυτό το παράλογα στημένο Μη Σύστημα Υγείας), ερωτώ ευθέως, και με όλον τον απαιτούμενο σεβασμό, προς κάθε κατεύθυνση :
Γιατί ο κ. εισαγγελεύς δεν μηνύει αυτεπάγγελτα τον κ. Υπουργό ;
Έχει κανείς κάποιαν ικανοποιητική απάντηση ;


Γιάννης Στουραΐτης, διευθυντής Γαστρεντερολογικού Τμήματος Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου

Η Δημοκρατική της Ρόδου, αρ. φύλλου 7890, σελ. 13, 09-10-2008.
Πρόοδος, αρ. φύλλου 17.943, σελ. 4, 09-10-2008.

Τρίτη 26 Αυγούστου 2008

Η ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ (μου)

ΕΝΑ :
Το απογαλακτισμένο ...ξενιτεμένο μου



Αφιέρωση τιμή μας και καμάρι μας :

thanks to my parents
who provided me
with the roots and the wings
to explore my potential


Christina Stiliani Stouraitis
December, 2007


ΔΥΟ :
Λίγα λόγια.
Αυτός, στα 17 του, μιλάει με την κιθάρα του,
και διαθέτει, ομολογώ, αρκετήν ευφράδεια...


Προτιμώ να κάνω δώρα στους άλλους,
παρά να μου κάνουν οι άλλοι δώρα,
γιατί μου αρέσει να τους δίνω χαρά !!


Κωνσταντίνος Σταύρος Στουραΐτης
Δεκέμβριος 2001, (σε ηλικία 10 ετών)


ΤΡΙΑ :
Και η δεκάχρονη δεινή κολυμβήτρια (το...αμφίβιό μας)



Διαρκούντων των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου :

Με ενδιαφέρει να εκπροσωπήσω την Ελλάδα
χωρίς να ντοπαριστώ,
κι ας έρθω και τελευταία !!


Αθανασία Ελένη Στουραΐτη
Αύγουστος 2008

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

ΤΟ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΧΑΛΙ ΤΗΣ ΠΑΛΗΑΣ ΠΟΛΗΣ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ

Ένας καρδιακός φίλος, μού προώθησε ένα blog, ( http://oldtownofrhodes.blogspot.com ) που με στενοχώρεσε πολύ.
Αφορά στην, πάλαι ποτέ γραφική, Παληά Πόλη της Ρόδου και στα σημερινά προβλήματά της.
Τα σημερινά είπα ;
Σκάλισα τα γραπτά μου και βρήκα μιάν επιστολή διαμαρτυρίας - απελπισίας που είχα στείλει στον τοπικό τύπο τον Σεπτέμβριο του 2006, προεκλογικά στις δημοτικές εκλογές και αποκαρδιώθηκα συνειδητοποιώντας ότι η πόλη, αναστέναζε και τότε, μαστιζόμενη από τα ίδια και απαράλλακτα προβλήματα !
Και τά 'βαλα και με τον εαυτό μου ως , λόγω ανοχής, συνυπεύθυνο αυτής της χρονιότητας.
Ανάσανα όμως λίγο, βλέποντας ότι δεν είμαι και τόσο μόνος !
Παραθέτω την, δυστυχώς ακόμη επίκαιρη, επιστολή εκείνου του Σεπτέμβρη (!) σπάζοντας την γκρινιάρικη μονοτονία της με κάποιες, όχι σπουδαίες, φωτογραφίες, οι οποίες όμως προσπαθούν να "παραπλανήσουν" τον αναγνώστη, μπάς και νοσταλγήσει την, κατ' αντίθεση με το κείμενο, ωραιοποιημένη εικόνα της Παλαιάς Πόλης που εμφανίζουν, και μπάς και παρασύρουμε κάνα-δυό ακόμη σε μία συλλογικότερη ευαισθητοποίηση, μήπως και καταφέρουμε τίποτε...
Λες ;


ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΒΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥΣ ΝΟΜΑΡΧΕΣ, ΔΗΜΑΡΧΟΥΣ, ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ



Για μας που ζούμε και εργαζόμαστε στην Παληά Πόλη,

Βία είναι, όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου, να βλέπεις την ασχήμια, και μάλιστα σ’ έναν, το πάλαι ποτέ, πανέμορφο τόπο. Πρόκειται για μία ασχήμια που απορρέει από όλες τις αυθαιρεσίες των βιαστών αυτής της πόλης, αλλά και, κυρίως, από την ανοχή των Θεσμικών Φορέων που υποτίθεται ότι είναι ταγμένοι να την προστατεύουν.


Βία είναι, να μπαίνεις κανονικά από την «Κόκκινη Πόρτα» για να πας στο σπίτι σου ή στην δουλειά σου, και να συναντιέσαι με ολόκληρο στόλο αυτοκινήτων και μηχανών που βγαίνουν παράνομα, αντίθετα στο νομίμως εισερχόμενο ρεύμα.
Και όχι μόνο : Πολλοί από αυτούς, τρέχουν σαν τρελοί, και εξ ίσου πολλοί, έχουν και τα παιδιά τους όρθια μπροστά στο μηχανάκι, χωρίς κράνος.
Επίσης εξ ίσου πολλοί απ’ αυτούς, σε βρίζουν κι από πάνω, εσένα, που μπαίνεις κανονικά !
Κι όλα αυτά συμβαίνουν ενώπιον των «φυλάκων», (σε εισαγωγικά, διότι μόνον φύλακες δεν είναι), οι οποίοι, συν τοις άλλοις, όντας ευγενέστατοι πτυχιούχοι προσληφθέντες μέσω Α.Σ.Ε.Π., δεν προστατεύουν την πόλη ούτε από τους τραμπούκους, που επαναστατικώ δικαίω, μπαίνουν στην Παληά Πόλη από όλες τις εισόδους της, χωρίς να έχουν το ειδικό σήμα του μονίμου κατοίκου.
Γιατί δεν δοκιμάζει μία μέρα η Τροχαία, (όχι η Δημοτική Αστυνομία), να στηθεί κανένα δίωρο στην «Κόκκινη Πόρτα»; Είμαστε βέβαιοι ότι θα κόψει τόσες κλήσεις, όσες αντιστοιχούν στον ετήσιο μισθό τουλάχιστον δύο υπαλλήλων της ! (Λέμε τώρα, βρε παιδί μου). Πάντως δεν έχει τίποτε να χάσει !!



Βία είναι, να περπατάς με τα παιδάκια σου στην γειτονιά σου, είτε για βόλτα, είτε για να πας σπίτι σου, και να εμφανίζονται μηχανάκια που τρέχουν δαιμονισμένα και ανεξέλεγκτα, πού ; Στα στενάκια της Παληάς Πόλης !
Τις προάλλες, ένας τέτοιος «καβαλάρης» κόντεψε να σκοτώσει μπροστά στα μάτια μας, ένα κοριτσάκι γύρω στα 5, που μόλις πρόλαβε να κρυφτεί πίσω από τους έντρομους τουρίστες γονείς του !
Άντε να ξανάρθουν αυτοί οι άνθρωποι για βόλτα στην Παληά Πόλη…


Βία είναι, να περνούν μέσα από τα, κατά τα άλλα γραφικά σοκάκια, τα μηχανάκια χωρίς εξατμίσεις, όλες τις ώρες του 24ώρου, από περιοχές «αμιγούς κατοικίας» χωρίς να σέβονται το δικαίωμά μας στην ηρεμία και την ξεκούραση.

Βία είναι, πάνω από τις μισές φορές, να μην βρίσκεις ελεύθερες τις θέσεις στάθμευσης που προορίζονται για Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες, (Α.Μ.Ε.Α.), διότι τις έχουν καταλάβει ασυνείδητοι «οδηγοί» χωρίς να έχουν το ειδικό σήμα.


Βία είναι, να βρίσκεις το σταθμευμένο αυτοκίνητό σου καλυμμένο με ιχθυάλευρο (έχει γίνει και αυτό!), διότι κάποιοι κρίνουν ότι η Παληά Πόλη τους ανήκει (;) και ενοχλούμενοι από τους «ξένους», τούς τιμωρούν κατ΄αυτόν τον τρόπο, ή προσπαθούν να τους διώξουν !

Βία είναι, να βρίσκεις το σταθμευμένο σου αυτοκίνητο πηγμένο στον εμετό.
Δεν έχει σημασία ποιος τον έκανε, διότι είτε κάτοικος της Παληάς Πόλης είναι, είτε τουρίστας, η πράξη του δείχνει το επίπεδό του, και το επίπεδό του δεν είναι άσχετο ούτε με εμάς, ούτε και με τον τύπο του τουρίστα που έλκει πλέον ο τόπος με την εφαρμοζόμενη «πολιτική τουριστικής ανάπτυξης».



Βία είναι, να ξεφυτρώνουν όλο και περισσότερα «αρχιτεκτονικά» εκτρώματα στο όνομα της «ανάπτυξης», της «προόδου», της «ευημερίας», της «εξέλιξης», όπως κάτι, τάχα μου, Roof Garden – καφετερίες, τρομάρα τους, ή τάχα μου παρεμβάσεις σε κοινόχρηστους χώρους, εκ του πονηρού, ή τάχα μου αναπαλαιώσεις της πλάκας, χωρίς άδειες ούτε από Αρχαιολογία, ούτε από Πολεοδομία, ούτε από Ε.Ο.Τ.
Ή μάλλον, με την Αρχαιολογία να έχει προβεί σε «σήματα διακοπής εργασιών», και πέραν τούτου, ουδέν έτερον, διότι, λέει, δεν είναι αρμόδια για άλλα πιο δύσκολα (!), με την Πολεοδομία να συντάσσει «πρωτόκολλα αυθαιρέτου», και πέραν τούτου, ουδέν έτερον, διότι, λέει, δεν διαθέτει συνεργεία δια την αποκατάστασιν των αυθαιρεσιών, που σημαίνει, «φίλε, το μόνο που σου μένει είναι η Αυτοδικία», και τέλος με τον Ε.Ο.Τ. να εθελοτυφλεί εμπρός στα εγκλήματα που τελούνται στο όνομα της «τουριστικής ανάπτυξης» !
Από την άλλη μεριά, μας κάνει τρομερή εντύπωση και είναι άξιον απορίας, πώς η Αρχαιολογία έχει βασανίσει επί τουλάχιστον μία δεκαετία μία αξιοπρεπέστατη νομοταγή συμπολίτισσά μας η οποία τόλμησε να ανοίξει ένα τόσο δα παραθυράκι, σε θέση όπου, όπως απεδείχθη εκ των υστέρων, προϋπήρχε παράθυρο, που σημαίνει ότι διώχθηκε λυσσαλέα χωρίς κανέναν λόγο, αφού η γυναίκα ήταν νομιμότατη !!



Βία είναι, να μην μπορείς να τραβήξεις ούτε μία φωτογραφία που να μην είναι μιασμένη με κάθε είδους και κάθε προέλευσης εμπορεύματα, με κακόγουστες πινακίδες, με ελεεινά φώτα «νέον», με καρα-κιτς τραπεζοκαθίσματα καφε-εστιατοριο-μπαρ, κι ό,τι άλλο βάλει ο νούς σου, που συνθέτουν την σε όλους μας γνωστή, τέλος πάντων, κατάντια της Παληάς Πόλης…



Βία είναι, να θες να πιείς ένα ποτό, κάποια λογική ώρα, και να μην βρίσκεις ούτε μία γωνίτσα της Παληάς Πόλης χωρίς τον γνωστό μουσικό αχταρμά, μπουζουκο-ντισκο-σκυλο-χιπ χοπ –τζαζο-λαϊκο-χάουζ, σ’ ένα πανδαιμόνιο ήχων με εκατοντάδες ντεσιμπέλ !

Βία είναι, τα ντεσιμπέλ να ταλαιπωρούν τ’ αυτιά και τα νεύρα των κατοίκων και των επισκεπτών της Παληάς Πόλης μέχρι τα ξημερώματα, χωρίς κανέναν έλεγχο, με τους μπαρμεν να παραμένουν προκλητικά και σκανδαλωδώς ατιμώρητοι. Εννοούμε με αληθινές ποινές που να «πονάνε», και όχι με μαϊμού-επιπληξούλες και προστιματάκια, «για τα μάτια»…



Βία είναι, να μην υπάρχει ούτε ένα αισθητήριό μας, που να μην ταλαιπωρείται βάναυσα από την υπάρχουσα κατάσταση στην Παληά Πόλη : Όραση, Ακοή, Γεύση, Όσφρηση, και Αφή (κυρίως αν σε έχει κτυπήσει μηχανάκι !)

Βία είναι, να θέλεις να φάς το χειμώνα κάτι αξιοπρεπές στην Παληά Πόλη, και να έχεις από μηδενικές, μέχρι ελάχιστες επιλογές, αν εξαιρέσει κανείς τους ολίγους, δακτυλοδεικτούμενους αξιοθαύμαστους επαγγελματίες που διατηρούν χρόνια τώρα την αξιοπιστία τους, πληρώνοντάς την πανάκριβα. Το γνωρίζουμε, παρακολουθώντας από κοντά, και συμμεριζόμενοι τις αγωνίες τους



Γιατί, παρακαλώ να ξαναέρθει ο τουρίστας στην Παληά Πόλη ;
Για να συνεχίσει να πλουτίζει τους επιτήδειους αεριτζήδες, αρπακολατζήδες, που βιάζοντας με κάθε δυνατό τρόπο τον τόπο, απλώς ξεζουμίζουν την πόλη επί ένα 5μηνο, άντε 6μηνο, εγκαταλείποντάς την μετά στην μοίρα της κατά την διάρκεια του χειμώνα ;
Κι όλα αυτά με την ανοχή, αλλά και, ξεκάθαρα πλέον, με τις ευλογίες των Τοπικών Αρχών ;
Τόσα πολλά είναι τα δισεκατομμύρια που καρπώνονται, με τις ισχύουσες πρακτικές, οι ένθεν και ένθεν εμπλεκόμενοι ;


Έχει μπεί ποτέ κανείς στον κόπο να ρωτήσει τους επισκέπτες της Παληάς Πόλης αν τους αρέσει αυτό το χάλι ;
Κατ’ αρχήν πρέπει να γνωρίζετε ότι έχουμε δύο αδρές κατηγορίες επισκεπτών στο νησί μας :
1ον, Οι φτηνιάρηδες που μαντρώνονται στα all inclusives, και που έρχονται για να μπεκροπίνουν μέχρι τα ξημερώματα, (παρένθεση : άρκεσαν δύο φόνοι, υπό την επίδραση αλκοόλης, για να «καεί» και το χαρτί των διακοπών «τύπου Φαληρακίου»), και
2ον, Οι λεγόμενοι «ψαγμένοι» ταξιδιώτες, που ψάχνουν τι ακριβώς ;
Μα, μία αληθινή Μεσαιωνική Πόλη, ήσυχη, χωρίς δαιμονισμένα μηχανάκια, χωρίς αλαλλάζοντες μεθυσμένους, χωρίς τους ελεεινούς κράχτες (μεγάλη ντροπή), με την ψαγμένη, την διακριτική της μουσικούλα, με τον περιποιημένο της ξενώνα, με το ποιοτικό της το εστιατόριο ή το σωστό μπιστρό της, με τα μνημεία της προστατευμένα και με την σωστή προβολή τους, που να σε παραπέμπουν στην πλούσια ιστορία της, και με ό,τι, τέλος πάντων, ψάχνουν όλοι οι, ανά τον πολιτισμένο κόσμο, ψαγμένοι ταξιδιώτες.

Αντ’ αυτού, εμείς οι ξύπνιοι, πώς την καταντήσαμε ;
Ένα απέραντο, βρώμικο, θορυβώδες, καθόλου, μα καθόλου γραφικό, ξενυχτάδικο …
Αυτό το μέλλον επιφυλάσσουμε στην Παληά Πόλη ;
Σας πληροφορούμε ότι, κανένας απολύτως ταξιδιώτης-επισκέπτης της Παληάς Πόλης δεν έρχεται για να πίνει μέχρι τα ξημερώματα.
Επίσης, κανένας οικογενειάρχης μόνιμος κάτοικος δεν την κατοικεί για να πίνει μέχρι τα ξημερώματα.
Η Παληά Πόλη διασχίζεται όλη την νύχτα από τα μηχανάκια των, μη κατοίκων, θαμώνων των μπαρ.

Αλήθεια, πόσο θράσος χρειάζεται εκ μέρους των Αρχών για να έχουν ζητήσει τον χαρακτηρισμό της σαν Μνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και την Προστασία της Unesco ;
Και αν δεχθούμε ότι κάποτε ίσχυαν οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο, τώρα, πώς στοιχειοθετείται αυτό το προνομιούχο δικαίωμα ;

Ας αφήσουμε όμως τους τουρίστες, οι οποίοι βέβαια, αργά ή γρήγορα θα σταματήσουν να έρχονται και να μας αφήνουν τα ωραία τους λεφτάκια, και ας επιστρέψουμε στα καθ’ ημάς :

Η καθημερινότητά μας βομβαρδίζεται ανελέητα από όλες τις παραπάνω εκδηλώσεις βίας, τόσον από όλους τους παραπάνω περιγραφέντες τραμπούκους-βιαστές, αλλά όσο και από την εγκληματική αδράνεια και ανοχή εκ μέρους των Τοπικών Αρχών, σε βαθμό που είναι αναπόφευκτο να φορτιζόμαστε με μία συσσωρευόμενη οργή, η οποία, πέρα από την φθορά που μας προκαλεί, μάς αποθαρρύνει να συνεχίσουμε να αποτελούμε ένα κομμάτι αυτής της Πόλης που αγαπήσαμε, φεύ, μόνον στα όνειρά μας…

Η ζωή μας, αξιότιμοι κύριοι υποψήφιοι, μπορεί να ορίζεται από τις λεγόμενες «μεγάλες αποφάσεις», που συχνά λαμβάνονται στιγμιαία, όμως, συντίθεται, απαρτίζεται, και συντηρείται, από τις μικρολεπτομέρειες της καθημερινότητας, γι’ αυτό και η φθορά που προκύπτει από τις συνθήκες βίας που υφιστάμεθα στο περιβάλλον μας, είναι καταστροφική τόσο για την ψυχική, όσο και, κατ΄επέκταση, για την σωματική μας υγεία.



Καταλήγω λοιπόν στο βασικό μου ερώτημα, αξιότιμοι κύριοι υποψήφιοι :
Εμείς, γιατί να συνεχίσουμε να θέλουμε να ζούμε και να εργαζόμαστε στην Παληά Πόλη ;

Κλείνω αυτήν μου την διαμαρτυρία, που είναι πιο πολύ μία κραυγή απελπισίας, με την εξής δήλωση που αφορά αποκλειστικά σ’ εσάς :
Εμείς δεν θα σταθούμε στις προεκλογικές υποσχέσεις κανενός.
Θα σταθούμε στα πεπραγμένα των μελλοντικών Αρχόντων του Τόπου.
Κι αν, σ’ ένα εύλογο χρονικό διάστημα από την εκλογή σας, δεν υπάρξουν ουσιαστικά πεπραγμένα, σας παραπέμπουμε στην ρήση κάποιου από τους Αμερικανούς Προέδρους, ο οποίος είχε πεί χαρακτηριστικά :

YOU CAN ONLY FOOL ALL THE PEOPLE, HALF THE TIME.
YOU CAN ONLY FOOL HALF THE PEOPLE, ALL THE TIME,
BUT YOU CAN NEVER FOOL ALL THE PEOPLE ALL THE TIME !!

Μετάφραση :
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΤΟΝ ΜΙΣΟ ΚΑΙΡΟ.
ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΜΙΣΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ,
ΑΛΛΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΞΕΓΕΛΑΣΕΙΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ !!

Τον νου σας λοιπόν κύριοι Υποψήφιοι.
Είμαστε κρυμμένοι πίσω από την γωνία, και σας παρακολουθούμε.
Δεν σας παρακολουθούμε παθητικά.
Είμαστε κρυμμένοι πίσω απ’ την γωνία, και αποφασισμένοι να επέμβουμε.
Το πώς, είναι δικό μας ζήτημα.
Το βέβαιον είναι πως, ό,τι κι αν γίνει, δεν θα είναι επώδυνο μόνον για μας.
Παρένθεση : Ελπίζω ότι, κάποιοι από τους 50 (!) γιατρούς, συναδέλφους μου, που εκτίθενται σ’ αυτές τις εκλογές, δηλώνοντας έτσι την πρόθεσή τους να ασχοληθούν με τα Κοινά, θα συγκινηθούν από την παραπάνω κραυγή απόγνωσης, και εύχομαι να μας συμπαρασταθούν ουσιαστικά…

Εμείς πάντως, από αγάπη κατοικούμε στην Παληά Πόλη, και όχι από ανάγκη, ούτε για να την εκμεταλλευόμαστε βάναυσα


Με, υπό προϋποθέσεις, εκτίμηση,

Γιάννης Στουραΐτης,
Μόνιμος κάτοικος της Μεσαιωνικής Πόλης της Ρόδου.


Εφημερίδα «Η Ροδιακή», Αρ. Φύλλου 18418, Τετάρτη 04 Οκτωβρίου 2006

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2008

My Portugal

Πάμε, έρχεστε;


Χλωρίδα : Και όμως, είναι φτέρες !



Πανίδα : Ζωντανή και εκλιπούσα (καμάρι ο δικός σου !)



Ναοί : Δια χειρός Τομπάζη (Ελλάς - Πορτογαλία συμμαχία)



Κτίσματα





Σοκάκια




Σήμα κατατεθέν : Η σημαία της Πορτογαλίας είναι η μπουγάδα






Graffitis : Αριστουργηματικά έργα Τέχνης














Κρασιά

















Λάβα στον Ατλαντικό












Ατλαντικός άνωθεν

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

I 'm back !

Μου έλειψε το μπλογκάκι μου !
Απολογούμαι για την πολυήμερη απουσία μου :
Ένα ταξίδι στην Πορτογαλία και μία αδυσώπητη σειρά από εφημερίες, πριν και μετά.
(Ευτυχώς ο "επιτυχημένος" κ. Φαφλαταβραμόπουλος, και οι περί αυτόν, φρόντισαν και "στελέχωσαν" το ασφυκτιόν Γαστρεντερολογικό Τμήμα μας κι έτσι, για να λείψεις σε διακοπές ή σε συνέδριο, πρέπει, πριν φύγεις και αφού επιστρέψεις, να δοκιμάσεις γερά τις όποιες ακραίες αντοχές σου...)
Συν οι εκκρεμότητες που συσσωρεύθηκαν από την απουσία.
Εντυπώσεις από τον Ατλαντικό ;
Επέστρεψα κι έπεσα σε μελαγχολική εμβροντησία (stupor).
Δια του λόγου το αληθές, ακολουθεί μία σειρά (κακών) φωτογραφιών μου που όμως αποκτούν ιδιαίτερη αξία αποτυπώνοντας μία εικόνα που στον κολότοπο που ζούμε αποτελεί Την Σπανιότητα !
Απολαύστε τις, και πάρ'τε μία γεύση από πολιτισμό...


Άδεια θέση parking για Α.Μ.Ε.Α. ;
Δεν μπορεί, θα έτυχε...


Μπα, κι άλλη άδεια θέση ;
Μπράβο, κολοφαρδία !


Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά ;
Και τρίτη άδεια θέση ;


Μα καλά, δεν έχει ούτε έναν κάφρο αυτή η χώρα να παρκάρει το αυτοκινητάκι του σε θέση για Α.Μ.Ε.Α., έτσι, μόνο γιατί έτσι τον βολεύει;


Τελικά αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι πολλές συμπτώσεις παύουν να είναι συμπτώσεις.
Απλώς οι άνθρωποι είναι πολιτισμένοι.
Όχι κατ' επίφαση.
Όχι λόγω του πολιτισμού των προγόνων τους !
Πολιτισμένοι.
Τόσο απλά, κι αληθινά.
Ακούτε "ξέρεις ποιός είμ' εγώ ρε;" Ελληνάρες ;
Ακούμε, να λέτε.
Και όχι μόνον ακούμε, αλλά και βλέπουμε (το χάλι μας), τρομάρα μας...

Τρίτη 22 Απριλίου 2008

Deja Vu (συνέχεια περί κτιρίων)

Οκτώβριος 2006.Περιπλανώμαι στην Βοστώνη.
Ρε τι μού θυμίζει αυτό, τι μού θυμίζει...
Κάπου τό 'χω ξαναδεί...

Kοίτα να δεις !
Νά 'το !
Τό 'χω κάθε μέρα μπροστά μου στο σπίτι.
Από τα πιό αγαπημένα μου γλυπτά !
Αυτό που μαγνητίζει το βλέμμα μου, αλλά και την αφή μου
με την βαρειά, μασίφ, μεταλλική του υφή.
Κοίτα να δεις ρε, τι μικρός πού 'ναι ο κόσμος !