ΠΕΡΙΣΥΛΛΟΓΗ ΣΤΟ ΑΠΟΧΩΡΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΒΡΩΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αν βρεθείτε στην παλιά πόλη της Ρόδου, στα «Mandala», (Bar-Restaurant), κι έχετε πιει κάνα δυό μπύρες, και σας έρθει να πάτε προς νερού σας, σας περιμένει μία ευχάριστη έκπληξη :
Εκεί όπου κι η βασίλισσα της Αγγλίας πάει μόνη της, θα βρεθείτε μπροστά σ’ ένα πίνακα με αναρτημένα καλαίσθητα ποικιλόχρωμα, ποικιλομεγέθη χαρτάκια-εκπληξούλες με αναγραμμένα ρητά.
Ξεχωρίσαμε με την γυναίκα μου ένα από αυτά, που μας άρεσε πολύ :
«ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…»

Παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό διάφορα γεγονότα που υποδεικνύουν, ή καλύτερα, αποδεικνύουν ότι η Δημοκρατία μας καλά κρατεί, εάν δεν θριαμβεύει.
Εμείς απλώς τρώμε τα σκατά της. (Συγχωρέστε μου τον ζέχνοντα …γαστρεντερολογικό όρο). Να το πω αλλιώς :
Αν στους 100, οι 80 - 85 είναι κομπιναδόροι, διεφθαρμένοι, αεριτζήδες, μεγαλο-απατεώνες (εννοείται ότι δεν μας απασχολούν οι αβλαβείς μικρο-απατεωνίσκοι γύρω μας), φαύλοι, ασυνείδητοι, και πάει λέγοντας, τότε, βάσει των αρχών της Δημοκρατίας, αυτοί οι κομπιναδόροι, οι διεφθαρμένοι, οι αεριτζήδες, οι μεγαλο-απατεώνες, οι φαύλοι, οι ασυνείδητοι, και πάει λέγοντας, είναι και αυτοί που κάνουν κουμάντο στον τόπο μας.
Πρόκειται για ένα καθαρά στατιστικό φαινόμενο.
Οπότε, μαθηματικά, δεν είναι ν’ απορεί κανείς για την παρακμή στην οποία έχουμε κατρακυλήσει.
Εμείς οι υπόλοιποι, με την ιδιότητα του εμβρόντητου τηλεθεατή, συμμετέχουμε, ενισχύοντας την παρακμή, παρακολουθώντας παθητικά τα δρώμενα.
Συγχωρέστε μου την αλαζονική, παντελή έλλειψη μετριοφροσύνης εκ μέρους μου, που δηλώνω ότι ανήκω στους «υπόλοιπους».
Εξηγούμαι :
Ανήκω στους υπόλοιπους όχι διότι είμαι έντιμος, ή έστω, εντιμότερος από τους άλλους, αλλά διότι είμαι εντελώς ανίκανος να γίνω σαν τους άλλους.
Η ανικανότητά μου αυτή οφείλεται, όχι μόνο στους κανόνες που συνιστούν την αγωγή που δέχθηκα, κυρίως από το σπίτι μου, αλλά και στον άκαμπτο και απόλυτο τρόπο με τον οποίο εκτέθηκα σ’ αυτήν την αγωγή.
Δεν μου εμφυτεύθηκε ούτε ένα τόσο δα, ελάχιστο, ψήγμα αμφισβήτησης, έτσι, για κάθε ενδεχόμενο βρε παιδί μου, (για ώρα ανάγκης, που λένε !), σχετικά με το κατά πόσον υφίσταται στην αληθινή ζωή ένα κοινωνικό περιβάλλον «αγγελικά πλασμένο» όπου πάντα θριαμβεύουν το ήθος, και η αρετή κατατροπώνοντας, πάντα, το άδικο και την κακία (Ελπίζω να μην δραπετεύσει ο Ηρακλής από το σταυροδρόμι του μύθου του και μου καστανίσει καμμιά ροπαλιά στο κεφάλι !)
Πρόκειται για έναν ιερό, απόλυτο, αυτονόητο κανόνα με αξιωματικήν ισχύ, που δεν υπήρχε καμία περίπτωση να βεβηλωθεί με κανενός είδους αμφισβήτηση από κανέναν μας. Μεγάλη παγίδα για μας, τα κορόϊδα.
Εδώ που τα λέμε, ήμασταν και, πιθανώς, είμαστε παγιδευμένοι με τις προσδοκίες των γονιών μας που σε κάθε δεδομένη περίσταση προβαλλόντουσαν, (και έτσι τις χρεωνόμασταν), σαν «προκλήσεις» για μας : Θα τα καταφέρουμε να φανούμε αντάξιοι, ή όχι ;
Αναπτύξαμε, έτσι, όλα τα αντανακλαστικά μας εφαρμόζοντας τυφλά τους κανόνες που απέρρεαν από το παραπάνω αξίωμα και συνιστούσαν τις παρακάτω, τάχα μου αυτονόητες, διαζεύξεις :
Οι καλοί / οι κακοί, οι τίμιοι / οι άτιμοι, οι χρηστοί / οι άχρηστοι, κ.ο.κ.
Έτσι, τόσο παιδαριωδώς.
Τα αντανακλαστικά όμως, είναι αμείλικτα.
Άπαξ και εγκατασταθούν, δεν σε εγκαταλείπουν ποτέ, κυρίως αν έχεις εκπαιδευθεί ν’ αντεπεξέρχεσαι τις προκλήσεις...
Σου μένουν ισόβιο κουσούρι.
Σαν «τικ»! (Ρε, κοίτα πώς κάνει τα μάτια του αυτός !!)
Όποτε κι αν βρεθήκαμε, προκαλούμενοι, εμπρός σε διλήμματα του τύπου «το καθήκον ή το συμφέρον», διαλέγαμε πάντα, εξ ορισμού, «πίστευε και μη ερεύνα», το «καθήκον».
Όσο βέβαια εμείς αναπτύσσαμε τα αντανακλαστικά μας προετοιμαζόμενοι να «μπούμε στην κοινωνία» ως χρηστοί πολίτες, με βάση τις παραπάνω παιδαριώδεις αρχές, οι άλλοι, οι πολλοί, οι (αν)εντιμότατοι, που λέγαμε, που κάνουν κουμάντο, ανέπτυσσαν τα δικά τους αντανακλαστικά στηριζόμενοι στις ευφάνταστες αρχές του καλοπερασακισμού στοχεύοντας την αποδοτικότερη κομπίνα, και γενικότερα απεργαζόμενοι εφευρετικές μεθόδους αθέμιτης επικράτησης !
Αποτέλεσμα, όλη αυτή η ασχήμια που μας περιβάλλει και που μάς διαβρώνει υπούλως, συσσωρεύοντας οργή στα σωθικά μας, οργή που, πιεζόμενη, διαφεύγει, περιστασιακά μόνο, δια μέσου των ρωγμών που μας προκαλεί η διάβρωση…
Και, εντάξει, εγώ ξεφορτώθηκα το δίλημμα «έντιμος ή ανίκανος», και δεν προβληματίζομαι πλέον επ’ αυτού.
Απεφάνθην : Ανίκανος !
Αρχίζουν λοιπόν μετά να σε βασανίζουν κάτι συγκαλυμμένα ενοχικά σύνδρομα που σε οδηγούν σε νέα διλήμματα, όπως, π.χ., αυτό της διαπαιδαγώγησης των παιδιών σου.
Τι τους λές περί αρχών και αξιών ;
Πώς τους το λές ;
Τους αποκαλύπτεις, έστω με τρόπο, τις όποιες ενοχές σου, συγκαλυμμένες ή μη ;
Ή αλλιώς, μπορεί ποτέ ν’ αποτελέσει πρότυπο προς μίμηση το «ανίκανος» ;
Πρέπει να ξέρουν ότι κάπου αισθάνεσαι ότι οι πολλοί, οι πονηροί, σ’ έχουν πιάσει κορόιδο ;
Τους μεταδίδεις τον προβληματισμό-δίλημμα «Καθήκον ή συμφέρον, Συμφέρον ή καθήκον» ;
Για το μέλλον τι τους λές ;
Αισιοδοξία, ίσον ενθάρρυνση, ή απαισιοδοξία, ίσον παράτα τα και βρες τρόπο να επιβιώσεις ; Και τι σημαίνει «επιβιώνω» ;
«Πιάνω την καλή», (και πώς γίνεται αυτό ;), ή ξεχνώ τα υλικά, και καταπιάνομαι με την καλλιέργεια του πνεύματος ;
Είναι προσοδοφόρος η εν λόγω καλλιέργεια, ή υπάρχει το ενδεχόμενο «να πεινάσουν», οπότε καλύτερα να προτιμήσουν την καλλιέργεια πατάτας, βίκου, τριφυλλιού, ή καμιά γερή μίζα σε κάποια κρατική μπάζα ;

Όπως καθίσταται όλο και πιο εμφανές, είμαι πολύ μπερδεμένος…
Έχει κανείς καμιά καλήν ιδέα ;

Παρ’ όλο που υποψιάζομαι ότι είναι ήδη πλέον αργά για τα παιδιά μου, αφού τελικά, πολύ λίγο τους μετράει το τι τους λέω.
Με έχουν ολοζώντανο εμπρός τους και με παρατηρούν.
Δύο τινά μπορούν να συμβούν : ή να μιμηθούν το ενώπιόν τους πρότυπο, ή να το απορρίψουν !
Α! να μην το ξεχάσω :

«ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ…» !!

ΠΤΗΣΗ

Μοιράζομαι μαζί σας την εικόνα που έχω επιλέξει σαν screen-saver στον υπολογιστή μου.

Με βοηθάει να πετάω μακρυά από την ρημάδα την ρουτίνα.

Ανήκω, ευτυχώς, στους προνομιούχους που μπορούν και ταξιδεύουν...

ΑΥΤΟΣΥΣΤΑΣΗ ΝΕΟΥ BLOGGER

Αισθάνομαι την ανάγκη να αυτοσυστηθώ σαν νέος blogger, λίγο λεπτομερέστερα απ' ό,τι αναφέρεται στο γενικό προφίλ μου.
Είμαι, λοιπόν, ένας, σχεδόν εκ γενετής, οργίλος, φαλακρός, γενειοφόρος, μεσήλικας, που γενικώς περνώ απαρατήρητος, εκτός αν με τσαντίσεις πάρα πολύ…
Πανικοβάλλομαι, μπερδευόμενος, όταν με ρωτούν «από πού είσαι;», διότι γεννημένος στην Αδδίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας, αισθανόμουν πολύ ‘λευκός’ μέσ’ στους ‘μαύρους’, ενώ αφ' ότου ήρθα σε παιδική ηλικία στην Ελλάδα, αισθάνομαι πολύ ‘μαύρος’ μέσ’ στους ‘λευκούς’, με αποτέλεσμα σήμερα να μην μπορώ να αισθανθώ πουθενά ‘σαν στο σπίτι μου’ !
Πανικοβάλλομαι, όταν με ρωτούν ‘τι δουλειά κάνω’, αλλά έχω αρχίσει να το ξεπερνώ κάπως, από τότε που ελέχθη για μένα ότι ‘…είμαι επαγγελματίας μουσικός και ερασιτέχνης γιατρός, και γι αυτό κάνω απαίσια μουσική !’
Σύμφωνα με τον φίλο και συνάδελφο, Παναγιώτη Καλαφάτη, είμαστε, αυτός, ως ουρολόγος, κι εγώ, ως γαστρεντερολόγος, ιατροί ‘περί…οπής !’
Πανικοβάλλομαι, όταν οι άλλοι βλέπουν τις φωτογραφίες μου και δεν τις ξαναβάζουν στη θέση τους, με την σειρά που τις είχα πριν τις δουν, ή όταν αφήνουν δαχτυλιές στις διαφάνειές μου.
Πανικοβάλλομαι, όταν μου λένε ότι μυρίζουν τα πόδια μου ή ότι τρέχει η μύτη μου, φοβούμενος μήπως έχω γεννηθεί ανάποδα, αφού συνήθως τα πόδια τρέχουν, και οι μύτες μυρίζουν...
Πανικοβάλλομαι, λόγω συστολής, στην θέα των γυναικών, χάνοντας ενώπιόν τους την λαλιά μου, γι’ αυτό και παντρεύτηκα μόνο δύο φορές…μέχρι τώρα !
Όταν έπαιζα μανιωδώς μπάσκετ στα νιάτα μου, πανικόβαλα τους αντιπάλους μου, ως πλέϊ-μέϊκερ, (ως τι άλλο, με ύψος μόλις 1,72), ενώ, αντίπαλοι και μη, όταν πρωτοείδαν στην τηλεόραση τον Γκάλη να παίζει, αναφώνησαν μ’ ένα στόμα : «Ρε σεις, αυτός παίζει σαν τον Στουραϊτη !»
Επειδή δεν είμαι καθόλου μετριόφρων, παρά τις αρχές που διδάχθηκα από το αυστηρότατο σπίτι μου, καταντάω βαρετός, λέγοντας, όπου βρεθώ κι όπου σταθώ, ότι ‘…εμένα, όταν οι φίλοι μου πρωτοείδαν τον Γκάλη στην τηλεόραση είπαν κ.λ.π., κ.λ.π., κ.λ.π…’
Έχω τρία παιδιά, από τα οποία η Χριστίνα-Στέλλα μου δεν είναι πια παιδί, και σαν νηπιαγωγός, καταφέρνει επιτέλους να με επαναφέρει στην τάξη κάθε φορά, (ουχί σπανίως) που παρεκτρέπομαι, ενώ είναι αδύνατον να μας ξεχωρίσεις από τ’ άλλα δύο, όταν μπλεκόμαστε σε Λαοκοόντεια συμπλέγματα (χωρίς φίδια), αναστατώνοντας το σπίτι, και την στωική σύζυγό μου Φεβρωνία, με τις φωνές και τ’ αστεία μας…
Ο ένας είναι ο πνευματώδης γεροδεμένος έφηβος, πρώην πανελληνιονίκης Judoka, και νυν μουσικός εν τω γίγνεσθαι Κωνσταντίνος - Σταύρος, ο οποίος, όταν τις προάλλες του ζήτησα να παίξουμε μαζί στην κιθάρα "τα μπλουζάκια μας", μου απάντησε ότι αυτός προτιμάει "να παίξουμε τα παντελονάκια μας", (το βρωμόπαιδο).
Η άλλη είναι η γοητευτικότατη τσαχπίνα και δεινή κολυμβήτρια και χορωδός, Αθανασία - Ελένη, πασίγνωστη ως Νάσια.
Γενικά είμαι ένας τύπος μόνιμα πανικόβλητος (όπως, κατά τον γυιό μου, τα βλήτα όταν τρομοκρατούνται), και καθόλου σοβαρός, παρά το γεγονός ότι έχω καταφέρει να ξεγελάσω μία σημαντική μερίδα της κοινωνίας, η οποία πιστεύει ακριβώς το αντίθετο, χάρη στο παραπλανητικό, εκνευριστικά βλοσυρό, σοβαροφανές βλέμμα μου…
Μην βιασθείτε να πείτε "χάρηκα πολύ"...